Medyanın savaş gazı: Şam Fatihi I. Erdoğan

İnce sual sormuş Muharrem İnce: Kimin çocuğu gidecek savaşa?
Şöyle bir düşündüm de... Benimki gitmeyecek, benim çevremdekilerin de gitmeyecek, sizinkiler de, sizin çevrenizdekilerin çocukları da, İnce’ninkiler ve maaile Meclis’tekilerin çocukları da...
Galiba başka birileri daha var bu memlekette yaşayan.

Gerçek hayatta pek görmediğimiz, duymadığımız, şehit cenazesinden şehit cenazesine veya gecekondusu yıkılırken geçirdiği cinnet sayesinde birkaç dakikalık VTR’lerden tanıdığımız, ara sıra vicdan yapıp vah vahlandığımız, penceresiz şehit evinin camlarını kampanyayla taktırdığımız, kesilen elektriğini açtırdığımız birileri...
İşte yine onlar, onlarınkiler, ölünce cenazesi Teşvikiye’den kalkmayangillerin çocukları gidecek savaşa.

Sinan Çetin’in “Çanakkale Çocukları” gidecek.
Tesadüf bu ya savaşa giden o çocuklara sinemada rastladım dün akşam. Fonda Çanakkale Savaşı, Kürt meselesi nedeniyle memlekette çeyrek küsur asırdır akan kan üzerine bir filmdi aslında.
Ama gösterime girmesi Suriye’den memlekete adeta “cemre” düşer misali “beklenen” bombalara denk geldi. Anneler ile evlatları üzerinden anlatıyor savaşı Sinan Çetin ve her daim ovır doz militarizmle doldurulan beyinlerimizi sarsıyor: “Biz savaştık çocuklar öldü. Hayatın amacı bizzat kendisidir. Hayatta uğruna ölünecek hiçbir şey yoktur. Evlatlarımızdan başka...”
İki özel gösterimin tam da zamanıdır diye düşündüm izlerken.

“Savaşa karar veren ama asla çocuğu ölmeyecek olanlar” şürekâsına “misliyle” karşılık vermek adına.

Yazının devamını okumak için tıklayın.