Uçurumun kıyısında

Aklıma geleni yazsaydım keşke. Pişmanım.

AKP kongresinden sonra, bu işin içinde bir iş mi var diye düşünmüştüm. Reform vaadinde bulunmayı sürdüren bir kitapçıkla başbakanın konuşmasının bu kadar farklı olması; keza, AB vizyonundan zerrece söz etmeyip, varsa yoksa Türk-İslâm vurgusu yapması...

Acaba kalıcı ve yapısal bir dönüşümün mü ifadesi; tersine, “çok yakında” başka bir şeyler olacağının mı habercisiydi ? Suriye (ve tabii Suriye üzerinden PKK) ile feci bir kapışmaya geldik dayandık; büyük bir hazırlığı yapıldı ve tamamlandı da, ondan mı Erdoğan, İslâm dünyasına (ve MHP’ye) cihadımsı mesajlar vermek derdinde ve dolayısıyla Kürtler hakkında da bu kadar sert, çözümsüz, yeni “Oslo görüşmeleri” olasılığına ilişkin en ufak bir olumlu sinyal vermeksizin konuşuyor ?

Demeye kalmadı; hep kendi gündemimi izleme ve üç dört makalelik mini-diziler yazma takıntım yüzünden, kaçırdım kehanet fırsatını. Akçakale’ye nereden geldiği pek belli olmayan bir havan mermisi düştü ve beş kişi öldü. Türk topçusu derhal karşı ateş açtı ve anlaşılan Perşembe boyunca sürdürdü. Ardından, Şam daha hık mık kaza lâfları eder ve başsağlığı dilerken, 70’lerin MC koalisyonlarını andıran bir AKP–MHP ittifakı şimşek hızıyla kuruldu ve bir zamanlar Irak tezkeresinin geçmemesini telâfi edercesine, Suriye tezkeresinin ilk turda, 320 oyla Meclisten çıkması sağlandı. Böylece hükümet uçak düşürülmesi sırasında elde edemediği olağanüstü sınırdışı operasyon yetkilerine bir havan atışıyla kavuştu.

Bana da 20. yüzyıl tarihindeki bir dizi provokasyona dair, Nâzım’ın Galip Ustası gibi “tuhaf şeyler düşünmek” kaldı. Önce “Mukden Vak’ası”na gitti aklım. 18 Eylül 1931’de (şimdi Şenyang adını taşıyan) Mukden’de, Japonya’ya ait bir demiryolu hattının yakınlarında azıcık dinamit patlatılmış; raylar hiç zarar görmediği ve sadece birkaç dakika sonra trenler sağ salim geçebildiği halde, Japon ordusu olaydan Çin milliyetçilerini sorumlu tutarak Kuzey Çin’i (Mançurya’yı) işgale koyulmuştu.
Yazının devamını okumak için tıklayın.