ABD ve NATO ülkelerinin silah ve mühimmat desteği verdiği Ukrayna karşısında Rusya'nın kayıp ve başarıları ile birlikte Ukrayna tarafının da kayıp ve başarılarını kaydeden Dugin, "Ukrayna'da Rusya'nın bu savaşta kaybedemeyeceği kesinlikle açıktır. Bu varoluşsal bir meydan okumadır" dedi.
İlk yılını tamamlayan Ukrayna-Savaşı ile ilgili Dugin'in Aydınlık gazetesinde yayınlanan analizi:
Rusya'nın Ukrayna'daki Özel Askeri Operasyonunun başlamasının üzerinden bir yıl geçti. Tam olarak bir Özel Askeri Operasyon olarak başlayan bu süreçte, bugün Rusya'nın kendisini tam teşekküllü ve zorlu bir savaşın içinde bulduğu açıktır. Bu savaş bir rejim olarak Ukrayna ile değil, bir halkla değil (bu nedenle başlangıçta siyasi denazifikasyon talebi öne sürülmüştü) ama her şeyden önce "kolektif Batı" ile, yani aslında NATO bloğu ile (çatışmada tarafsız kalmaya çalışan Türkiye ve Macaristan'ın özel konumu hariç NATO ülkeleri şu ya da bu şekilde Ukrayna'nın yanında savaşa katılıyor.) yapılıyor.
Bu savaş, çatışmanın tüm taraflarının sahip olduğu pek çok yanılsamayı paramparça etti. BATI HESAPLAMALARINDA YANILDI
Rusya'ya karşı çığ gibi büyüyen yaptırımların etkili olmasını ve Rusya'nın dünya ekonomisinin, siyasetinin ve diplomasisinin ABD ve müttefikleri tarafından kontrol edilen kısmından neredeyse tamamen kopmasını uman Batı başarılı olamadı. Rus ekonomisi kendi ayakları üzerinde durdu, içeride protesto yaşanmadı ve Putin'in pozisyonu sarsılmadığı gibi daha da güçlendi. Rusya askeri operasyonlarını durdurmaya, Ukrayna'nın askeri-teknik altyapısına saldırmaya ya da yeni bölgeleri ilhak etme kararlarını geri çekmeye zorlanamadı. Batı'da varlıklarına el konulan oligarklar da ayaklanmadı. Rusya, Batı'nın ciddi bir şekilde düşeceğine inanmasına rağmen hayatta kaldı.
Çatışmanın en başından itibaren, Batı ile ilişkilerin çökmekte olduğunu fark eden Rusya, Batılı olmayan ülkelere -özellikle Çin, İran, İslam ülkeleri, aynı zamanda Hindistan, Latin Amerika ve Afrika- keskin bir dönüş yaparak çok kutuplu bir dünya inşa etme kararlılığını açıkça ve zıt bir şekilde ilan etti. Rusya daha önce de kısmen egemenliğini güçlendirmeye çalışmış, ancak bunu tutarlı bir şekilde değil, tereddütle yapmış, sürekli olarak küresel Batı'ya entegre olma çabalarına geri dönmüştü. Şimdi bu yanılsama nihayet dağıldı ve Moskova'nın çok kutuplu bir dünya düzeni inşa etmeye atılmaktan başka çaresi kalmadı. Şimdiden belli sonuçlar elde etti ama daha yolun başındayız. RUS PLANLARI BÜYÜK ÖLÇÜDE DEĞİŞTİRİLDİ
Ancak Rusya'da her şey olması gerektiği gibi gitmedi. Görünüşe göre plan, Minsk anlaşmaları sırasında Batı'nın küreselci elitlerinin (Soros, Nuland, Biden ve kabinesi) aktif desteğiyle hazırlanan Ukrayna'nın Donbass'a ve ardından Kırım'a saldırmasını beklemek değil, Ukrayna'ya karşı hızlı ve ölümcül bir önleyici darbe vurmak, Kiev'i kuşatmak ve Zelenskiy rejimini teslim olmaya zorlamaktı. Bundan sonra Moskova ılımlı bir siyasetçiyi (Medvedchuk gibi birini) iktidara getirmeyi ve Batı ile ilişkileri yeniden kurmayı planladı (Kırım'la birleşmeden sonra olduğu gibi). Kayda değer hiçbir ekonomik, siyasi ya da sosyal reform planlanmamıştı. Her şeyin aynen eskisi gibi kalması gerekiyordu.
Ancak, her şey çok yanlış gitti. İlk gerçek başarılardan sonra, tüm operasyonun stratejik planlamasındaki büyük yanlış hesaplamalar ortaya çıktı. Ne Ukrayna rejimi ne de kolektif Batı ile ciddi bir çatışmaya hazır olmayan ordunun, seçkinlerin ve toplumun barışçıl ruh hali durumun gelişimini etkiledi. Saldırı, NATO askeri makinesinden eşi benzeri görülmemiş destek alan bir düşmanın umutsuz ve şiddetli direnişiyle karşılaşarak durdu. Kremlin muhtemelen ne Ukraynalı Nazilerin son Ukraynalıya kadar savaşmaya psikolojik olarak hazır olduklarını ne de Batı'nın askeri yardımının boyutunu hesaba katmadı. "TAM TEŞEKKÜLLÜ SAVAŞ BİR YIL SONRA ANLAŞILDI"
Buna ek olarak, Ukrayna toplumuna her gün zorla Rus düşmanlığı ve aşırı histerik milliyetçilik aşılayan sekiz yıllık yoğun propagandanın etkilerini de hesaba katmadık. 2014 yılında Doğu Ukrayna'nın (Novorossiya) ezici çoğunluğu ve Orta Ukrayna'nın yarısı, Kırım ve Donbass sakinleri kadar radikal olmasa da Rusya'ya karşı olumlu bir eğilim içindeyken, 2022'de bu denge değişti. Ruslara karşı nefret seviyesi önemli ölçüde arttı ve Rus yanlısı sempatiler şiddetle bastırıldı (genellikle doğrudan baskı, şiddet, işkence ve dayak yoluyla).
Her halükârda, Moskova'nın Ukrayna'daki aktif destekçileri pasifleşti ve sindirildi, daha önce tereddüt edenler ise sonunda Batı tarafından mümkün olan her şekilde teşvik edilen (bence tamamen pragmatik ve jeopolitik amaçlarla) Ukrayna neo-Nazizminin yanında yer aldı. Ancak bir yıl sonra Moskova bunun bir Özel Askeri Operasyon değil, tam teşekküllü bir savaş olduğunu nihayet anladı.
Ukrayna, Rusya'nın eylemlerine herkesten daha hazırdı. 2014 yılında, Moskova'nın çatışmayı genişletmek gibi uzak bir niyeti bile yokken ve Kırım'la yeniden birleşme oldukça yeterli görünürken, Rusya'nın eylemlerinden bahsetmeye başladı. Kiev rejimini şaşırtan bir şey varsa o da Rusya'nın ilk başarılarının ardından gelen askeri başarısızlıkları oldu. Bu durum zaten saldırgan Rus düşmanlığı ve yüceltilmiş milliyetçilikle doymuş bir toplumun moralini büyük ölçüde yükseltti. Bir noktada Ukrayna, Rusya ile sonuna kadar ciddi bir şekilde savaşmaya karar verdi. Kiev, Batı'dan aldığı muazzam askeri yardım sayesinde zafer kazanabileceğine inanıyordu ve bu da Ukrayna psikolojisi için çok önemli bir faktör haline geldi. RUSYA'NIN BATI YANLISI ELİTLERİ İÇİN BÜYÜK FELAKET
Ancak en büyük sürpriz, Rus liberal Batı yanlısı seçkinler için Özel Askeri Operasyonun başlangıcıydı. Bu seçkinler Batı dünyasına bireysel düzeyde derinlemesine entegre olmuşlardı, çoğu birikimlerini (bazen devasa boyutlarda) Batı'da tutuyor ve menkul kıymet işlemlerine ve borsa oyunlarına aktif olarak katılıyorlardı. Özel Askeri Operasyon aslında bu eliti doğrudan bir yıkım tehdidi altına soktu. Ve Rusya'da da bu alışılmış uygulama ulusal çıkarlara ihanet olarak algılanmaya başladı. Bu nedenle Rus liberaller son ana kadar Özel Askeri Operasyon'un başlayacağına inanmadılar; başladığında ise biteceği günü saydılar. Uzun ve sonu belirsiz bir savaşa dönüşen Özel Askeri Operasyon, egemen sınıfın tüm liberal kesimi için bir felaket oldu. Şimdiye kadar, bazıları savaşı (herhangi bir şartla) durdurmak için umutsuz girişimlerde bulunuyor, ancak ne Putin, ne kitleler, ne Kiev, hatta ne de Batı bunu kabul ediyor. Batı, Rusya'nın zayıflığını fark etti, çatışmada bir şekilde batağa saplandı ve Kiev ile birlikte sözde istikrarsızlaştırma konusunda sonuna kadar gidecek.
Rusya'nın dostları ve müttefikleri de Özel Askeri Operasyonun ilk yılında kısmen hayal kırıklığına uğradılar. Muhtemelen birçoğu askeri kabiliyetlerimizin o kadar güçlü ve iyi ayarlanmış olduğunu düşünüyordu ki, Ukrayna ile olan ihtilafın nispeten kolay bir şekilde çözülmesi gerekirdi. Ve çok kutuplu bir dünyaya geçiş birçokları için zaten geri döndürülemez ve doğal görünürken, Rusya'nın bu yolda karşılaştığı sorunlar herkesi daha sorunlu ve kanlı bir senaryoya geri götürdü.
Batı'nın liberal elitlerinin tek kutuplu hegemonyalarını korumak için ciddi ve umutsuzca savaşmaya hazır oldukları ortaya çıktı; bu savaş doğrudan NATO'nun da katılacağı geniş çaplı bir savaşa ve hatta tam teşekküllü bir nükleer çatışmaya kadar varabilirdi. Çin, Hindistan, Türkiye ve diğer İslam ülkelerinin yanı sıra Afrika ve Latin Amerika devletleri böyle bir dönüşe pek hazır değillerdi. Barışçıl bir Rusya'ya yaklaşmak, egemenliğini sessizce güçlendirmek ve Batılı olmayan (ama Batı karşıtı da olmayan!) bölgesel ve bölgeler arası yapılar inşa etmek bir şeydir. Batı ile cepheden bir çatışmaya girmek ise bambaşka bir mesele. Bu nedenle, çok kutupluluk taraftarlarının tüm zımni desteğiyle (ve her şeyden önce büyük Çin'in dostane politikası sayesinde), Rusya Batı ile olan bu savaşta aslında tek başına kaldı.
Tüm bunlar Özel Askeri Operasyonun başlamasından bir yıl sonra açıkça ortaya çıktı. SAVAŞIN AŞAMALARI: BAŞLANGIÇ
Bu savaşın çeşitli aşamaları oldu. Her birinde Rusya'da, Ukrayna'da ve dünya kamuoyunda birçok şey değişti. Rus birliklerinin kuzeyden Sumy ve Chernihov'u geçerek Kiev'e ulaştığı Rus başarısının ilk ani aşaması Batı'da öfke yağmuruyla karşılandı. Rusya Donbass'ı kurtarmaktaki ciddiyetini kanıtladı ve Kırım'dan hızlı bir atakla iki bölgede daha, Kherson ve Zaporozhye'de kontrolü sağladı. Bu aşama ilk iki ay boyunca sürdü. Başarıları kanıtlanmış bir durumda Moskova, askeri kazanımları siyasi kazanımlarla pekiştirecek müzakerelere hazırdı. Kiev de isteksizce müzakereleri kabul etti.
Ancak daha sonra ikinci aşama başladı. Burada harekâtın planlanmasındaki askeri ve stratejik yanlış hesaplar kendini tam anlamıyla hissettirdi. Taarruz durdu ve Rusya bazı yerlerde mevzilerinden geri çekilmek zorunda kaldı. Rusya, Türkiye'de barış görüşmeleri yaparak bir şeyler kazanmaya çalıştı. Ancak başarısız oldu.
Müzakereler anlamsız hale geldi çünkü Kiev, çatışmayı askeri araçlarla kendi lehine çözebileceğini düşünüyordu. O andan itibaren, ilk aşamadaki öfkeli Rus düşmanlığı ile kamuoyunu hazırlayan Batı, Ukrayna'ya daha önce görülmemiş ölçekte her türlü ölümcül silahı tedarik etmeye başladı.
2022 yazında, Rusya bazı bölgelerde bazı başarılar elde etse de durum çıkmaza girmeye başladı. İkinci aşama ağustos ayına kadar sürdü. Bu dönemde, kısa süre içinde siyasi aşamaya geçmesi gereken hızlı ve kesin askeri saldırılar dizisi olarak başlangıçtaki Özel Askeri Operasyon fikri ile Batı'dan lojistik, istihbarat, teknoloji, iletişim ve siyasi destek alan ağır silahlı bir düşmana karşı muharebe operasyonları yürütme ihtiyacı arasındaki çelişki tüm çıplaklığıyla ortaya çıktı. Ve artık muazzam uzunlukta bir cephe vardı.
Bu arada Moskova, toplumu bir bütün olarak rahatsız etmek ya da halka doğrudan başvurmak istemeden Özel Askeri Operasyonu orijinal senaryoya göre yönetmeye devam etmeye çalıştı. Bu durum cephe ve evdeki duygularda bir çelişki yarattı ve askeri komuta kademesinde anlaşmazlıklara yol açtı. Rus liderliği, savaşın toplumun içine girmesine izin vermek istemedi ve o zamana kadar gecikmiş olan kısmi seferberlik zorunluluğunu her şekilde erteledi.
Bu dönemde Kiev ve genel olarak Batı terörist taktiklere yöneldi: Rusya'da sivilleri öldürmek, Kırım köprüsünü havaya uçurmak ve Kuzey Akım doğalgaz boru hatlarını havaya uçurmak gibi... SAVAŞIN 4. AŞAMASI: UKRAYNA KARŞI SALDIRILARI
Böylece, o zamana kadar kısmen Rus kontrolüne geçmiş olan Harkov bölgesinde Ukrayna Silahlı Kuvvetlerinin karşı taarruzunun damgasını vurduğu 4. aşamaya girdik. Ukraynalıların cephenin geri kalanına yönelik saldırıları da yoğunlaştı ve HIMERS birliklerinin toplu sevkiyatı ve güvenli uydu iletişim sistemi Starlink'in bir dizi başka askeri ve teknik araçla birlikte Ukrayna birliklerine tedarik edilmesi, Rus ordusu için hazırlıklı olmadığı ciddi sorunlar yarattı. Harkov bölgesindeki geri çekilme, Kupyansk'ın ve hatta Donetsk Halk Cumhuriyeti'deki Krasnyy Liman kasabasının kaybedilmesi, başlangıçtaki "yarı savaşın" sonucuydu. İşte bu noktada Özel Askeri Operasyon tam teşekküllü bir savaşa dönüştü. Daha doğrusu, bu dönüşüm nihayet Rus üst kademelerinde ciddi bir şekilde fark edildi.
Bu başarısızlıkları, olayların seyrini değiştiren beşinci aşama takip etti. Kısmi seferberlik ilanı, askeri liderliğin yeniden düzenlenmesi, Özel Operasyonlar Koordinasyon Konseyi'nin oluşturulması, askeri sanayinin daha sert bir rejime devredilmesi, devlet savunma düzeninin yerine getirilmemesine yönelik cezaların sıkılaştırılması vb. Bu aşamanın doruk noktası, Donetsk Halk Cumhuriyeti, Lugansk Halk Cumhuriyeti, Kherson ve Zaporozhye bölgeleri olmak üzere dört konuda Rusya'ya katılım konusunda yapılan referandum, Putin'in bu bölgelerin Rusya'ya katılmasına izin verme kararı ve bu vesileyle 30 Eylül 2022'de yaptığı temel ideolojik konuşma oldu; Rusya'nın Batı liberal hegemonyasına muhalefetini, çok kutuplu bir dünya inşa etme konusundaki tam ve geri dönülmez kararlılığını ve Batı'nın modern medeniyetinin "şeytani" ilan edildiği medeniyetler savaşının akut aşamasının başlangıcını ilk kez tüm açıklığıyla ortaya koydu. Putin daha sonra yaptığı Valdai konuşmasında ana tezleri yineledi ve geliştirdi. Rusya bundan sonra Herson'u teslim etmek zorunda kalmış olsa da, hâlâ geri çekilirken, Ukrayna Silahlı Kuvvetlerinin saldırıları durduruldu, kontrol edilen sınırların savunması güçlendirildi ve savaş yeni bir aşamaya girdi. Tırmanışın bir sonraki adımı olarak Rusya, Ukrayna'nın askeri-teknik ve hatta bazen enerji altyapısını durdurulamaz füze-bombalama saldırılarıyla düzenli olarak imha etmeye başladı. SAVAŞIN 6. AŞAMA: YENİ DENGE - ÇIKMAZ
Ancak cephe yavaş yavaş istikrara kavuştu ve yeni bir çıkmaz ortaya çıktı. Artık düşmanların hiçbiri gidişatı değiştiremezdi. Rusya kendisini mobilize bir yedekle takviye etti. Moskova gönüllüleri ve özellikle de yerel savaş alanlarında gidişatı değiştirmede önemli başarılar elde etmeyi başaran Wagner "grubunu" destekledi.
Bu aşama şimdiye kadar sürmüştür. Göreceli bir güç dengesi ile karakterize edilir. Her iki taraf da bu durumda kesin ve belirleyici başarılar elde edemez. Ancak Moskova, Kiev ve Washington gerekli olduğu sürece çatışmayı sürdürmeye hazırdır.
Rusya'nın Batı ile karşı karşıya gelmesinin ciddiyeti, bu çatışmanın nükleer bir çatışmaya dönüşme olasılığı sorusunu gündeme getirmiştir. Taktik Nükleer Silahların (TNWs) ve Stratejik Nükleer Silahların (SNWs) kullanımı hükümetlerden medyaya kadar her düzeyde tartışıldı. Zaten Rusya ve Batı arasında tam teşekküllü bir savaştan bahsettiğimiz için, böyle bir olasılık tamamen teorik olmaktan çıktı ve çatışmanın çeşitli tarafları tarafından giderek daha fazla dile getirilen bir argüman haline geldi.
Bu konuda birkaç yorum yapılması gerekmektedir.
Nükleer teknolojideki gerçek durum son derece gizli olmasına ve hiç kimsenin bu alanda işlerin gerçekte nasıl yürüdüğünden tam olarak emin olamamasına rağmen, Rusya'nın nükleer yeteneklerinin ve bunları füzeler, denizaltılar ve diğer yollarla kullanma araçlarının ABD ve NATO ülkelerini yok etmeye yeterli olduğuna inanılmaktadır (ve muhtemelen sebepsiz değildir). Şu anda NATO kendisini Rusya'nın olası bir nükleer saldırısından korumak için yeterli araçlara sahip değildir. Dolayısıyla acil bir durumda Rusya bu son argümana başvurabilir. Putin bununla neyi kastettiğini özetledi: Esasen, Rusya NATO ülkeleri ve müttefikleri karşısında doğrudan bir askeri yenilgi, işgal ve egemenlik kaybıyla karşı karşıya kalırsa, Rusya nükleer silah kullanabilir.
Aynı zamanda Rusya, kendisini ABD'nin nükleer saldırısına karşı güvenilir bir şekilde koruyacak hava savunma teçhizatından da yoksundur. Sonuç olarak, tam ölçekli bir nükleer çatışmanın patlak vermesi, ilk kim saldırırsa saldırsın, neredeyse kesinlikle bir nükleer kıyamet ve insanlığın ve muhtemelen tüm gezegenin yok olması anlamına gelecektir. Nükleer silahlar -özellikle de SNW'ler göz önüne alındığında- taraflardan sadece biri tarafından etkin bir şekilde kullanılamaz. İkincisi karşılık verecektir ve bu da insanlığın nükleer ateşte yanması için yeterli olacaktır.
Açıkçası, nükleer silahlara sahip olma gerçeği, kritik bir durumda bunların egemen yöneticiler tarafından, yani ABD ve Rusya'daki en üst düzey yetkililer tarafından kullanılabileceği anlamına gelmektedir. Başka hiç kimse böyle bir küresel intihar kararını etkileyemez. Nükleer egemenliğin amacı da budur. Putin nükleer silahların kullanım koşulları konusunda oldukça açık sözlü olmuştur. Elbette Washington'un da bu konuda kendi görüşleri vardır, ancak Rusya'dan gelebilecek varsayımsal bir saldırıya karşılık olarak kendisinin de simetrik bir karşılık vermek zorunda kalacağı açıktır.
Bu noktaya gelebilir mi? Bence gelebilir. MOSKOVA'NIN KIRMIZI ÇİZGİLERİ
SNW (Stratejik Nükleer Silah) kullanımı neredeyse kesin olarak insanlığın sonu olacaksa, ancak kırmızı çizgiler aşıldığında kullanılacaktır. Bu kez çok ciddi kırmızı çizgiler. Batı, Rusya'nın Özel Askeri Operasyon başlamadan önce belirlediği ilk kırmızı çizgileri görmezden geldi ve Putin'in blöf yaptığına ikna oldu. Batı, Putin'in niyetinin ciddiyetine inanmayı reddeden Rus liberal eliti tarafından kısmen dezenformasyona uğrayarak buna ikna oldu. Ancak bu niyetler çok dikkatli bir şekilde ele alınmalıdır.
Dolayısıyla Moskova için, aşılması nükleer bir savaşın başlamasına neden olacak kırmızı çizgiler oldukça açık. Bu çizgiler şunlar: ABD ve NATO ülkelerinin çatışmaya doğrudan ve yoğun bir şekilde dahil olmasıyla Ukrayna'daki savaşta kritik bir yenilgi. Özel Askeri Operasyonun 4. aşamasında bunun eşiğindeydik, aslında herkes TNW'ler (Taktik Nükleer Silah) ve SNW'lerden (Stratejik Nükleer Silah) bahsediyordu. Sadece Rus ordusunun konvansiyonel silah ve savaş araçlarına dayanan bazı başarıları durumu bir ölçüde yatıştırdı. Ancak elbette tamamen ortadan kaldırmadılar. Rusya için nükleer çatışma konusu ancak tam zafere ulaştıktan sonra gündemden tamamen kalkacaktır. Bu zaferin nelerden oluşacağı hakkında biraz sonra konuşacağız. BATI'NIN NÜKLEER SİLAH KULLANMAK İÇİN HİÇBİR NEDENİ YOK
ABD ve NATO için, içinde bulundukları durumda, öngörülebilir gelecekte nükleer silah kullanmak için hiçbir motivasyon yoktur. Nükleer silahlar sadece Rusya'nın nükleer saldırısına karşılık olarak kullanılacaktır ki bu da temel bir neden olmadan (yani ciddi -hatta ölümcül- bir askeri saldırı tehdidi olmadan) gerçekleşmeyecektir. Rusya'nın Ukrayna'nın tamamını kontrol altına alacağı düşünülse bile, bu ABD'yi kırmızı çizgilere yaklaştırmayacaktır. Bir anlamda, ABD Rusya ile olan çatışmasında zaten çok şey başardı. Çok kutupluluğa barışçıl ve sorunsuz bir geçişi raydan çıkardı, Rusya'yı Batı dünyasından kopardı ve kısmi izolasyona mahkum etti, Rusya'nın askeri ve teknik alanda belirli bir zayıflığını göstermeyi başardı, ciddi yaptırımlar uyguladı, gerçek veya potansiyel müttefikleri arasında Rusya'nın imajının bozulmasına katkıda bulundu, kendi askeri ve teknik cephaneliğini güncelledi ve gerçek yaşam koşullarında yeni teknolojileri denedi.
Eğer Rusya'yı karşılıklı imha etmek yerine başka yollarla yenmek mümkünse, kolektif Batı bunu seve seve yapacaktır. Nükleer hariç her türlü yöntemle. Başka bir deyişle, Batı'nın konumu öyle ki, uzak bir gelecekte bile Rusya'ya karşı nükleer silahları ilk kullanacak kişi olmak için herhangi bir güdüleri yok. Ama Rusya'nın var.
Ancak burada her şey Batı'ya bağlı. Rusya çıkmaza sürüklenmezse, bu durum kolayca önlenebilir. Rusya insanlığı ancak kendisi yıkımın eşiğine getirilirse yok edecektir.
Son olarak Kiev var. Kiev çok zor bir durumda. Zelenskiy bir keresinde Batılı ortaklarından ve hamilerinden Polonya topraklarına düşen bir Ukrayna füzesinin ardından Rusya'ya karşı bir nükleer saldırı başlatmalarını istemişti. Onun fikri neydi?
Gerçek şu ki, Ukrayna bu savaşta her açıdan mahkumdur. Rusya kaybedemez, çünkü kırmızı çizgisi yenilgidir. O zaman herkes kaybedecektir.
Kolektif Batı, bir şeyler kaybetse bile, zaten çok şey kazanmıştır ve bırakın ABD'yi, NATO ve Avrupa ülkelerine yönelik hiçbir kritik tehdit Rusya'dan gelmemektedir. Bu konuda söylenen diğer her şey tamamen propagandadan ibarettir.
Ancak Ukrayna, tarihinde birçok kez kendisini çekiç ile örs arasında, İmparatorluk (beyaz ya da kızıl) ile Batı arasında bulduğu bu durumda mahkumdur. Ruslar her şeye rağmen taviz vermeyecek ve zafere kadar direnecektir. Moskova için bir zafer, Kiev'in Batı yanlısı Nazi rejiminin tamamen yenilgisi anlamına gelecektir. Ve ulusal egemen bir devlet olarak, uzak bir gelecekte bile Ukrayna olmayacaktır. İşte bu durumda Zelenskiy, Putin'i kısmen taklit ederek "nükleer düğmeye basmaya" hazırdır. Ukrayna olmayacağına göre, insanlığı yok etmek gerekiyor. Prensipte bunu anlamak moda, terörist düşüncenin mantığına oldukça uygun. Tek sorun, kırmızı düğmeye sahip olmaması. Çünkü egemenliği yok; ne nükleer ne de başka bir şey...
ABD ve NATO'dan Ukrayna'nın "nezalezhnost"u, yani "bağımsızlığı" (ki bu bir kurgudan başka bir şey değildir) adına küresel bir intihara kalkışmalarını istemek en hafif tabirle saflıktır. Silahlara evet, paraya evet, medya desteğine evet, elbette siyasi desteğe evet. Ama nükleer?
Cevap verilemeyecek kadar açık. Bugün orada hüküm süren küreselleşme, tek kutupluluk ve ne pahasına olursa olsun hegemonyayı sürdürme taraftarları ne kadar fanatik olursa olsun, Washington'un Ukraynalı Nazi savaş çığlığı "Kahramanlara Zafer!" uğruna insanlığı yok etmeye gideceğine nasıl ciddi olarak inanılabilir? Batı, Ukrayna'nın tamamını kaybetse bile çok şey kaybetmez. Ve Kiev'in Nazi rejimi ve onun dünya büyüklüğü hayalleri elbette çökecektir.
Başka bir deyişle, Kiev'in kırmızı çizgileri ciddiye alınmamalıdır. Zelenskiy gerçek bir terörist gibi davranmasına rağmen, bütün bir ülkeyi rehin almış durumda ve insanlığı yok etmekle tehdit ediyor. SAVAŞIN SONU: RUSYA'NIN HEDEFLERİ
Ukrayna'da bir yıl süren savaşın ardından, Rusya'nın bu savaşta kaybedemeyeceği kesinlikle açıktır. Bu varoluşsal bir meydan okumadır; bir ülke, bir devlet, bir halk olmak ya da olmamak! Mesele tartışmalı toprakları elde etmek ya da güvenlik dengesi değildir. Bu bir yıl önceydi. Şimdi durum çok daha vahim. Rusya kaybedemez ve bu kırmızı çizginin tekrar aşılması bizi nükleer kıyametin kopmasına götürür. Ve bu konuda herkes net olmalıdır: bu sadece Putin'in kararı değil, her aşamada Batı'ya bağımlı olmaya karşı savaşan Rusya'nın tüm tarihsel yolunun mantığıdır; Töton Tarikatı, Katolik Polonya, burjuva Napolyon, ırkçı Hitler veya modern küreselciler olsun. Rusya ya özgür olacaktır ya da hiçbir şey olmayacaktır.
Şimdi Rusya için zaferin ne olduğunu düşünmemiz gerekiyor? Burada üç seçenek var.
Rusya için asgari zafer ölçeği, belirli koşullar altında, 4 yeni oluşumun - Donetsk Halk Cumhuriyeti, Luganks Halk Cumhuriyeti, Herson ve Zaporijya bölgeleri - tüm topraklarının tam Rus kontrolü altına alınmasından oluşabilir. Buna paralel olarak Ukrayna'nın silahsızlandırılması ve öngörülebilir gelecekte tarafsız statüsünün tam olarak garanti altına alınması. Bu arada Kiev de mevcut durumu tanımalı ve kabul etmelidir. Bununla birlikte barış süreci başlayabilir.
Ancak böyle bir senaryonun gerçekleşmesi pek olası değil. Kiev rejiminin Harkov bölgesindeki göreceli başarıları Ukraynalı milliyetçilere Rusya'yı yenebilecekleri umudunu verdi. Donbass'taki şiddetli direnişleri, sonuna kadar dayanma, harekatın gidişatını tersine çevirme ve Kırım da dahil olmak üzere Rusya Federasyonu'nun tüm yeni topraklarına karşı yeniden saldırıya geçme niyetlerini gösteriyor. Ve Kiev'deki mevcut yetkililerin statükonun bu şekilde sabitlenmesini kabul etme ihtimali neredeyse hiç yok.
Ancak Batı için en iyi çözüm bu olacaktır zira çatışmalara ara verilmesi Minsk anlaşmaları gibi Ukrayna'yı daha da askerileştirmek için kullanılabilir. Ukrayna'nın kendisi -bu bölgeler olmasa bile- çok büyük bir bölge olmaya devam ediyor ve tarafsız statü meselesi muğlak terimlerle moda bir şekilde karıştırılmış olacak.
Moskova tüm bunları anlıyor; Washington ise biraz daha kötü anlıyor. Ve Kiev'in mevcut yönetimi bunu anlamak istemiyor. ORTA ZAFER: NOVOROSSİA'NIN KURTULUŞU
Rusya için zaferin orta versiyonu, Kırım'ı, Rusya Federasyonu'nun 4 yeni bölgesini ve üç bölgeyi daha -Kharkov, Odessa ve Nikolaev (Dnepropetrovskaya oblast' ve Poltava'nın bazı kısımlarıyla birlikte- içeren tarihi Novorossiya topraklarının tamamının kurtarılması olacaktır. Bu, Ukrayna'nın farklı tarihlere, kimliklere ve jeopolitik yönelimlere sahip Doğu ve Batı bölgelerine mantıksal bölünmesini tamamlayacaktır. Böyle bir çözüm Rusya için kabul edilebilir ve 2014'te başlayıp sonra kesintiye uğrayan süreci tamamlayan gerçek bir zafer olarak algılanacaktır.
Bu aynı zamanda, stratejik planları Odessa liman kentinin kaybına karşı en hassas olan Batı'nın da işine gelecektir. Ancak üç NATO ülkesinin (İttifak'ın potansiyel değil gerçek üyeleri) Romanya, Bulgaristan ve Türkiye gibi diğer Karadeniz limanlarının varlığı nedeniyle bu bile o kadar önemli değildir. KİEV'DE VE ABD'DE HÜKÜMET DEĞİŞİKLİĞİ
Böyle bir senaryonun Kiev için kategorik olarak kabul edilemez olduğu açıktır, ancak burada bir uyarı yapılmalıdır. Mevcut rejim ve mevcut askeri-stratejik durum için kategorik olarak kabul edilemez. Federasyonun dört yeni bölgesinin tamamen başarılı bir şekilde kurtarılması ve ardından Rus birliklerinin üç yeni bölgenin sınırlarına doğru genişlemesi söz konusu olursa, hem Ukrayna ordusu hem de halkın psikolojik durumu, ekonomik potansiyel ve Zelenskiy'nin siyasi rejimi çok farklı bir durumda olacaktır. Ekonominin altyapısı Rus saldırılarıyla tahrip edilmeye devam edecek ve cephelerdeki yenilgiler zaten savaştan bitkin düşmüş ve kan kaybeden bir toplumu tam bir umutsuzluğa sürükleyecek. Belki de Kiev'de farklı bir hükümet kurulacak ve Washington'da da bir hükümet değişikliği olacağı göz ardı edilemez; burada herhangi bir gerçekçi yönetici, küreselleşmeye fanatik bir inanç duymadan, sadece ABD'nin ulusal çıkarlarını hesaplayarak Ukrayna'ya verilen desteğin ölçeğini kesinlikle azaltacaktır. Trump bunun oldukça mümkün ve ihtimaller dahilinde olduğunun canlı bir örneğidir.
Orta zafer durumunda, yani Novorossia'nın tamamen kurtarılması halinde, Ukrayna'nın geri kalanını korumak için barış anlaşmalarına gitmek Kiev ve Batı için son derece faydalı olacaktır. Mevcut kısıtlamalara ve yükümlülüklere sahip olmayan yeni bir devlet kurulabilir ve -kademeli olarak- Rusya'yı çevreleyen bir siper haline gelebilir. En azından Ukrayna'nın geri kalanını kurtarmak için Novorossiya projesi oldukça kabul edilebilir ve uzun vadede kolektif Batı için oldukça faydalı olacaktır; egemen Rusya ile gelecekte karşı karşıya gelmek de dahil.
Kaynak: Aydınlık