Amerika Birleşik Devletleri'nde, Hıristiyan milliyetçiliği en iyi, ülkenin bir Hıristiyan ulus olarak kurulduğu ve sonuç olarak federal hükümetin Hıristiyanlığı özel yollarla koruması ve teşvik etmesi gerektiği görüşü olarak anlaşılır. Hıristiyan milliyetçiler genellikle diğer inançlara hoşgörü gösterilmesi gerektiğine inanırlar, ancak hükümetin tüm dinlere eşit davranması gerekmediğine inanırlar.
Amerikan Hıristiyan milliyetçiliğini ölçerken, onun kilise ve devletin katı ayrımına yönelik desteği eksiktir. Ancak bir Hristiyan milliyetçisi olmadan - en azından kavramı tanımladığım gibi - dini muafiyetleri, kamu arazisindeki dini anıtları ve hatta devlet okullarında gönüllü öğrenci dualarını destekleyebilir.
Yakın tarihli bir Pew araştırması, Amerikan Hıristiyan milliyetçiliğini ölçmek için özellikle iyi bir iş çıkarıyor. Buna göre, Amerikalıların %18'i ABD Anayasasının "Tanrı tarafından ilham edildiğine [ve] Tanrı'nın Amerika için vizyonunu yansıttığına" inanıyor. Biraz daha azı federal hükümetin ABD'yi Hıristiyan bir ulus olarak ilan etmesi gerektiğini söylüyor. Ve her 10 vatandaştan 3'ü, devlet okulu öğretmenlerinin öğrencilere Hristiyan dualarında rehberlik etmesine izin verilmesi gerektiğine inanıyor.
Bu anket sonuçları birlikte ele alındığında, her 10 Amerikalıdan yaklaşık 2'sinin Hristiyan milliyetçi mesajlarına sempati duyduğunu gösteriyor. Her üç ifadeye de kişisel olarak katılmasam da, bu anket sonuçları beni rahatsız etmiyor çünkü bunlar Amerika'nın anayasal sistemini önemli ölçüde tehdit etmiyorlar.
İlk ifadeyi düşünün: Birleşik Devletler Anayasasını seviyorum ve yazarlarının çoğunun Hıristiyan fikirlerinden etkilendiğini iddia ediyorum. Ancak bunun “Tanrı tarafından ilham edildiğini” söylemeye hazır değilim. Belki öyleydi, ama nasıl bileceğiz? Ancak bu önermeyi onaylamanın çağdaş hukuk ya da kamu politikasıyla pek ilgisi yoktur.
Daha sonra, federal hükümetin ABD'yi Hristiyan bir ulus olarak ilan etmesi, kendilerini Hristiyan olarak tanımlamayan Amerikalıların %37'si için ihtiyatsız ve itici olacaktır, ancak bu vatandaşların herhangi bir maddi şekilde zarar görecekleri açık değildir. Şu anda, her Amerikan eyalet anayasası bir tanrıya atıfta bulunur ve yazıldıkları bağlamda, Hıristiyan Tanrı'ya atıfta bulunduklarına dair çok az şüphe vardır. Örneğin, Massachusetts Anayasası'nın üçüncü paragrafı şöyledir:
"Bu nedenle biz Massachusetts halkı, evrenin büyük Yasa koyucusunun iyiliğini, O'nun takdiri doğrultusunda, kasıtlı ve barışçıl bir şekilde, sahtekarlık, şiddet veya sürpriz olmadan, bize bir fırsat sağladığı için minnettar bir kalple kabul ederek, özgün, açık ve ciddi bir anlaşmaya girmek; kendimiz ve gelecek nesiller için yeni bir sivil hükümet anayasası oluşturmak; O'nun yönlendirmesini içtenlikle rica ederiz. Massachusetts Eyaleti Anayasası olarak aşağıdaki Haklar Bildirgesi'ni ve Hükümet Çerçevesini kabul edin, buyurun."
Massachusetts anayasası yeniden yazılacak olsaydı, bu dili kaldırmayı tavsiye ederdim, çünkü 1780'de zararsız olan bugün bölücü olurdu. Ancak tüm Amerikalılar bu tür bir dille eyalet anayasaları altında yaşarlar ve genellikle dini özgürlükten yararlanırlar. Bir hukuk meselesi olarak eşit muamele görürler. Ulusal hükümet, Amerika'yı Hıristiyan bir ulus olarak ilan etmek gibi ihtiyatsız bir adım atarsa, bunun değişeceğini düşünmek için çok az neden var.
Ve son olarak, elli yıl önce, Yüksek Mahkeme, devlet okullarında öğretmen liderliğindeki duanın haklı olarak anayasaya aykırı olduğunu ilan etti. Söz konusu resmi yazıda şu ifadeler yer alıyor: "Her şeye gücü yeten Allah'ım, Sana olan bağımlılığımızı kabul ediyor, bize, ana-babamıza, öğretmenlerimize ve ülkemize merhamet diliyoruz."
Tek tanrıcılığı çok tanrıcılık ve ateizme tercih etse de, duanın belirgin bir şekilde Hıristiyan olmadığına dikkat edin. Ancak yarım yüzyıl önce, Amerikalıların büyük çoğunluğu (en azından nominal olarak) tek tanrılı inançlara bağlıydı, bu yüzden bu duaların verdiği rahatsızlık asgari düzeydeydi.
Bazı okul çocuklarının Bağlılık Yemini'ni söylemeye dini itirazları var. Yine de öğretmenler öğrencilere bunu okutmaya devam ediyor. Yüksek Mahkeme, Yemin'e itiraz eden öğrencilerin mazeretleri geçerli sayıldığı sürece bu uygulamaya izin verildiğini söyledi.
Yüksek Mahkemenin öğretmenlerin öğrencilere dua etmelerine izin vermesi gibi pek olası olmayan bir durumda, muhtemelen katılmak istemeyen öğrenciler bunu reddedebilir. Bu öğrencilerin, Biat Yemini'nin zarar gördüğünü söylemeyi reddeden öğrencilerden daha fazla zarar görecekleri açık değildir.
Kısacası: ABD Anayasasının Tanrı tarafından ilham edildiği inancının hukuk ve kamu politikasıyla pek ilgisi yoktur. Ulusal hükümet ABD'yi Hıristiyan bir ulus olarak ilan ederse ve devlet okulu öğretmenlerinin çocuklara dua etmelerine izin verme hakkı tanınırsa bunun zararları minimal olurdu. Bununla birlikte, ikinci politikayı reddetmek için en az iki mükemmel neden vardır.
Birincisi, Amerika tüm vatandaşların eşit olduğu ilkesi üzerine kurulmuştur. Elbette, ulus bu taahhüdü yerine getirmeyi çoğu zaman ihmal etmiştir. Ancak dini eşitlikle ilgili olarak, Amerika'nın kurucuları federal ofis için dini testleri yasaklayan bir Anayasa taslağı hazırlayıp onayladılar. Yerleşik bir kilisenin kurulmasını yasaklayan Birinci Değişikliği kabul ettiler. Bu ilkeye sadık kalmak için bir inancı diğerlerine tercih ediyormuş gibi görünen (ya da fiilen yapan) hükümet politikalarını reddetmeliyiz.
İkincisi, Hıristiyanlar hem İncil hem de teolojik nedenlerle her iki politikayı da reddetmelidir. İnananlar nihai sadakatimizi Yaratıcımıza borçludur ve ülkemizi asla Tanrı ile karıştırmamalıyız. Ve Altın Kural, bize nasıl davranılmasını istiyorsak başkalarına da öyle davranmamızı gerektirir. Hıristiyanlar federal hükümetin Amerika Birleşik Devletleri'ni Yahudi, Hindu veya İslam ulusu ilan etmesini isterler mi? Değilse, Hıristiyan olduğunu ilan etmeyi desteklememeliyiz. Aynı mantık, devlet okullarında öğretmen liderliğindeki dua için de geçerlidir.
Amerikan Hıristiyan milliyetçiliği gerçektir ve sorunludur, ancak Amerika'nın anayasal düzeninin bekasını pek tehdit etmez. Bu fenomene tepkimiz, ortaya çıkardığı tehditle orantılı olmalıdır. Bu, neredeyse her eleştirmenin görmezden geldiği bir ilke.
Mark David
Kaynak: Discourse
