Britanya tarafından desteklenen ABD'nin, Husilerin Kızıldeniz gemilerine yönelik ticareti boğucu saldırılarına yanıt olarak güç kullanmak zorunda kalması, tatsız bir gerçeği yansıtıyor: Washington'un siyasi nüfuzu zayıflıyor, diplomasisi etkisiz, otoritesi küçümseniyor. Husiler yılmadan saldırıların devam edeceğinin sözünü verdi.
Bu endişe verici, açık uçlu gerilim, başka bir hoş karşılanmayan gerçeğin altını çiziyor. Ortadoğu'nun hakim gücü artık ABD, Batı yanlısı Mısır, Suudi Arabistan ve hatta İsrail değil. Husilerin ana müttefiki İran'dır.
Husilerin hareketlerini tetiklediğini söylediği korkunç Gazze katliamının ortasında kazananlardan ve kaybedenlerden bahsetmek kolay. Ancak stratejik açıdan konuşursak, bu krizde kimin öne çıkacağı açık. Vekaleten savaşan İran'ın konumu, Filistinlilerin verdiği her kayıp, Hizbullah füzesi, Irak ve Suriye bombardımanları ve Husi insansız hava araçlarıyla güçleniyor.
ABD başkanı Joe Biden, Hamas'ın zulmünün ardından aceleci bir şekilde İsrail'e koşulsuz destek sözü vererek ve BM'nin ateşkes planlarını veto ederek küresel (ve çoğu Amerikalı) kamuoyunu yabancılaştırdı. ABD'nin Orta Doğu politikası modası geçmiş ve güncelliğini yitirmiş görünüyor. Arap dünyasında hiçbir zaman popüler olmayan ABD, gerekli bir kötülük olarak kabul edildi. Arap olmayan İran artık sürücü koltuğunda.
İsrail de 7 Ekim'den bu yana stratejik bir uyanış çağrısıyla karşı karşıya, ancak daha aşırı politikacılar bunu hâlâ anlayamıyor. Gazze'deki dehşet, ülkeye bakış açısını daha da kötü kalıcı olarak değiştirdi; Lahey'deki benzeri görülmemiş soykırım iddialarına bakın. Suudi Arabistan'ın Londra Büyükelçisi Halid bin Bandar geçen hafta BBC'ye Yahudi devletinin artık özel bir durum olarak görülmemesi gerektiğini söyledi.
Bütün bunlar İran'ın saldırgan otoriter rejiminin sosudur. Mollaların üç temel dış politika hedefi var: 1979 devriminin şeytani düşmanı ABD'yi Ortadoğu'dan uzaklaştırmak; bölgesel üstünlüğü korumak; Çin ve Rusya ile temel ittifakları güçlendirmek. İsrail'in yıkımı, ister gerçek ister retorik olsun, dördüncüsüdür.
İran'ın milis ağları – “direniş ekseni” – birbirine mesafeli çalışıyor. Örneğin Tahran tarafından eğitilip silahlandırılan Husilerin, Tahran'ın emirlerine uyup uymadığı konusunda görüşler farklı. Bazı analistler İran'ın Yemenli vekilleri üzerinde kontrol sahibi olmadığına inanıyor. Lübnan'daki Hizbullah da operasyonel olarak özerk olduğu konusunda ısrar ediyor.
Ancak Gazze'deki Hamas, Batı Şeria'daki Filistinli gruplar, Irak ve Suriye merkezli milislerle birlikte ele alındığında, İran'ın ABD'den daha uzun süre dayanmaya istekli, uzaktan kumandalı bir koalisyon oluşturduğu açık. Yemen'de uzun süredir devam eden iç savaşta ateşkes için baskı yapmak yerine Husi üslerini bombalamak bu gerçeği değiştirmeyecek. Büyük olasılıkla Tahran'ın Batı ve İsrail karşıtı bölge çapındaki direniş söylemini körükleyecek.
Geçmişe kıyasla daha anlayışlı olan İran, geçtiğimiz yıl Körfez'deki Arap rakipleriyle arasını düzeltmek için pragmatik adımlar attı ve Suudi Arabistan'la diplomatik ilişkileri yeniden tesis etti. Ancak Riyad ile Tahran arasında kaybedilmiş bir aşk yok. Anlaşmanın en önemli yönü Çin'in buna aracılık etmesiydi.
Çin ve Rusya İran'ın yeni en iyi dostlarıdır. Ve İran'ın kaderini değiştiren, onu hesaba katılması gereken bir güç haline getiren de diğer faktörlerden çok budur. Ukrayna işgali ve önceki Çin-Rusya “sınırsız” işbirliği paktı bu geçişin katalizörü oldu.
Savaş ve sonuçları, Pekin ve Moskova'da, Donald Trump sonrası ABD'nin küresel liderliğinin geri çekilmekte olduğu ve Washington'un denetlediği kurallara dayalı uluslararası düzenin yıkılmaya ve değiştirilmeye hazır olduğuna dair halihazırda filizlenen inancı netleştirdi.
On yıl önce Şi Cinping'in iktidara gelmesinden bu yana Çin, ABD'ye rakip olacak ve mümkünse ABD'nin yerini alacak jeopolitik ve ekonomik nüfuz alanları yarattı. İran, Şi'nin planlarının merkezinde yer alıyor. 2021 yılında iki ülke 25 yıllık bir stratejik yatırım ve enerji anlaşması imzaladı. İran, Çin'in sponsorluğunda BRİCS grubuna ve Şangay İşbirliği Örgütü'ne katıldı.
Yaptırımları atlatmak için Pekin'le komplo kuran İran, Çin'e her ay milyonlarca varil ucuz ham petrol satıyor, “karanlık filo” petrol tankerleriyle taşınıyor. Yıllar süren durgunluk, şiddetli iç siyasi ve sosyal huzursuzluktan sonra ekonomisi toparlanıyor. Şubat ayında Şi, İran Devlet Başkanı İbrahim Reisi'ye Çin'in ABD'nin “tek taraflılığına ve zorbalığına” karşı mücadelesini desteklediğini söyledi.
Rusya'da her şey silahlarla ilgili. İran, Moskova'nın Ukraynalıları öldürmek için kullandığı silahlı insansız hava araçlarını sağlıyor. ABD istihbaratının Rusya'daki Wagner grubunun Hizbullah'a orta menzilli bir hava savunma sistemi sağlamayı planladığına inandığı bildiriliyor; eğer bu doğruysa şaşırtıcı bir provokasyon.
İran da yakında "benzeri görülmemiş bir savunma ortaklığının" ürünü olan gelişmiş Rus Sukhoi SU-35 avcı-bombardıman uçaklarını ve saldırı helikopterlerini teslim alabilir. Rusya'nın İran'a ihracatı artıyor. Moskova, doğalgaz sahalarını geliştirmek için 40 milyar dolar taahhüt etti.
Tüm bunlara ek olarak, İran'ın yasa dışı, nükleer silahlarla ilgili zenginleştirme programının da hızla ilerlediği bildiriliyor; bu, Trump'ın 2015 yılında BM destekli nükleer silahların yayılmasına karşı anlaşmayı çöpe atmasına atfedilebilecek bir başka hedef. Biden bunu yeniden canlandırmayı umuyordu ama vazgeçti. Rusya ve Çin artık aynı tarafta değil. İsrail'in en kötü kabusu olan İran bombası her zamankinden daha yakın olabilir.
Analistler Reuel Marc Gerecht ve Ray Takeyh, "Bugün İslam Cumhuriyeti'ndeki ruh hali zafer dolu. Yaptırımlardan ve iç protestolardan kurtuldu. Güçlü müttefiklerinin yardımıyla ekonomisini istikrara kavuşturdu ve savunmasını yenilemeye başladı. Nükleer bomba çok yakında.” diye yazdı.
45 yıllık çabanın ardından İran nihayet bloktaki büyük çocuk oldu. Tahran'a yaptırım uygulamak, dışlamak ve tehdit etmek işe yaramadı. ABD, İngiltere ve İsrail, güçlü milisler ve ekonomik güç tarafından desteklenen üçlü küresel ittifakın parçası olan zorlu bir rakiple karşı karşıya. Daha geniş bir çatışmadan kaçınmak için yeni bir diplomatik yaklaşıma acilen ihtiyaç var.
The Guardian
*Bu makaledeki fikirler yazarına aittir, TİMETURK'un editoryal politikasını yansıtmayabilir