ÇEVİRİ-HABER

1985 yılında ölen Enver Hoca, Avrupa'nın en kalıcı ve en korkulan komünist tiranıydı; fakir Balkan ulusu Arnavutluk'u onun onuruna görkemli heykeller, mermer büstler ve dev portrelerle dolup taşan bir kişilik kültü yarattı.

Şimdi, geride bıraktığı acımasız sistemin çöküşünden 30 yıl sonra, saf bronzdan, uzak bir dağ köyünde taş kaidesinden devrilip bir ahıra atıldı ama yine de gece gündüz yaşlı bir Arnavut kadın ve kızı tarafından korunuyor.

80 yaşındaki Sabire Plaku, "Zamanında iyi bir adamdı ama artık kimse onu istemiyor. Onu tüm gücümle korudum" diyor.

Şimdi neredeyse sağır ve kısmen kör olmasına rağmen, Arnavutluk'un sıra dağlarındaki Labinot Mal'daki evinden her gün, herkesin nefret ettiği eski diktatörün güvende olduğundan emin olmak için yakındaki ahıra topallayarak gidiyor.

Stalinist paranoya ve baskının, Kuzey Kore tarzı tecrit ve ekonomik sefaletin zehirli bir karışımı olan - Hoca'nın politikalarına özellikle hayran olmasa da, Bayan Plaku, Arnavutluk'un neredeyse kesin olan son bozulmamış Hoca heykeline göz kulak olma görevini hala hissediyor.

Hoca'nın (Hoe-zha olarak telaffuz edilir) ilk kez II. Dünya Savaşı sırasında Arnavutluk Komünist Partisi'nin sorumluluğunu üstlendiği ve 10 Temmuz 1943'te Ulusal Kurtuluş Ordusu'nun kuruluşuna başkanlık ettiği yer Labinot Mal'daydı. Britanya ve komşu Yugoslavya'dan komünist partizanlar tarafından desteklenen bu gerilla gücü, işgalci İtalyan faşistlerinin ve ardından Nazilerin yenilgiye uğratılmasına yardımcı oldu.

Savaş bittikten sonra, Fransız eğitimli bir botanikçi olan Hoca, Arnavutluk'un kontrolünü ele geçirdi ve savaş zamanı yoldaşlarını infaz etmeye başladı. Labinot Mal, 41 yıllık iktidarının ülkede uğradığı en kötü yoksunluktan en azından kaçınmasını sağlayan bir ziyaret yeri haline geldi. Köyün kliniği, elektriği ve müzesi var. Ayrıca, “Yüce Yoldaş”ın 10 metrelik bronz bir heykeli var.

Savaştan önce yazlık bir sığınak olarak inşa edilen ve daha sonra Hoca'nın komünistleri tarafından el konan büyük bir villada bulunan müze, klinik ve kolektif çiftlikle birlikte onlarca yıl önce kapandı. Çatısının bir kısmı çöktü ve mevcut hükümet onu yıkımdan kurtarmakla ilgilenmedi.

Yerel bir tarihçi olan Agim Qoku, Arnavutluk'un Hoca'nın zamanında ülkeyi Avrupa'nın en ezilen ve geri kalmış ülkesi yapan politikalardan geri çekilmesinden memnun olduğunu söyledi. Ancak yine de, diktatöre değil, Arnavutluk'un yabancı faşistlere karşı savaş zamanındaki mücadelesine bir övgü olarak müzenin yeniden canlandırılması gerektiğini düşünüyor.

Labinot Mal'daki müze, savaştan önce yazlık inziva yeri olarak inşa edilmiş ve daha sonra Hoca'nın komünistleri tarafından el konulmuş büyük bir villada bulunuyordu; onlarca yıl önce kapandı.

Hoca'nın sırtüstü yattığı ahır, eski müzenin yanında. Bayan Plaku ve kızı sayesinde villanın yağmalanmayan tek kısmı burası.

Hoca'nın yönetiminin tüm acılarına rağmen -Arnavutluk sadece Batı ile değil, Yugoslavya, Sovyetler Birliği ve hatta Balkan diktatörünün hepsini fazla liberal olarak görmeye başladığı Çin ile de ayrıştığında- bazı köylüler onun iktidarını hâlâ özlemle hatırlıyorlar; ülkenin sağlık hizmetlerini ve okullarını iyileştirdi.

Hâlâ Avrupa'nın en yoksul ülkelerinden biri olan Arnavutluk, öğrenci protestocuları sonucu başkent Tiran'ın merkezindeki 30 metrelik bir Hoca heykelinin Şubat 1991'de yıkılmasından bu yana insanları kana buladı. Bu, ülke genelindeki kasabalarda hızla izlenen bir örnekti.

Takip eden on yıl içinde, dul eşi de dahil olmak üzere Hoca'nın yardımcıları yargılandı ve dogmatik komünizmin yerini herkese açık bir kapitalist aldı. Ve nüfusun neredeyse dörtte biri, insanlar eski düzene özlem duyduğu için değil, daha çok ilk kez iş bulmak için ayrılabilecekleri için göç etti. Daha önce Arnavutluk'tan ayrılmaya çalışmak ölümle cezalandırılan ciddi bir suçtu.

Labinot Mal'ın tek işyeri küçük bir kafe olan 42 yaşındaki sahibi Ruzhdi Balla, 1991'de en yakın kasabadaki yetkililerin, müzenin önündeki Hoca'nın bir heykelini kaidesinden kaldırmak için polis arabaları eşliğinde bir vinç gönderdiğini hatırladı. İşçiler heykeli havaya kaldırdılar ve ardından kaidenin altında büyük bir karayılan belirince dehşet içinde geri çekildiler.

Tiran'da, halka açık sergilenen tek Hoca heykeli, burnu parçalanmış ve yüzü şekil değiştirmiş, hırpalanmış bir mermer büst. Ulusal sanat galerisinin arkasında, Hoca'nın gizli polisi Sigurimi'nin dehşetini detaylandıran bir yeraltı müzesinin yakınında duruyor.

Sağdan ikinci bir Hoca büstü, Arnavutluk'un başkenti Tiran'daki ulusal sanat galerisinin arkasındaki Stalin ve Lenin heykellerinin arasına yerleştirilmiş

Hoca'nın Labinot Mal'daki heykeli 1991'de yıkıldı.

Bu yıl Tiran'da, 1988 yılında bir anıt müzeye ev sahipliği yapmak üzere inşa edilen devasa bir Firavunların piramidini hatırlatan olan Hoca'nın mekanı bir kafe, derslik ve stüdyo kompleksine dönüştürülmek üzere inşaat çalışmaları başladı. Grafitilerle tahrif edilen ve parçalanan piramit, daha önce bir korku filmi seti, 1990'ların Balkan savaşları sırasında geçici bir NATO üssü ve bir gece kulübü olarak kullanılmıştı.

Hoca'nın Labinot Mal'daki yaşlı koruyucusu Bayan Plaku, onun gibi başka bir lider görmek istemediğini söyledi. Ama yine de geçmişe karşı bir sorumluluk duygusu hissediyor.

Hırsızların bronz heykeli çalıp hurda olarak eritmek isteyeceğinden endişelenen kadın, "Bugün sadece kötü insanlar Hoca'yı istiyor" diye yakındı. Sağlığı bozulduğunda, 66 yaşındaki kızı Fatush Balla'nın yakında onu kendi başına korumak zorunda kalacağını söyledi.

Yedi yıl önce annesine bakmak için Yunanistan'dan dönen kızı, işin çoğunu çoktan devraldı.

Kimsenin saman örtüsünü bozmadığından emin olmak için düzenli olarak ahırı ziyaret ediyor ve kötü niyetli olduğundan şüphelendiği meraklı ziyaretçileri kovalıyor, ahıra onun onayı olmadan giren herkesi vurmakla tehdit ediyor.

Kızı, “Onu 30 yıldır koruyoruz ama kimse bize bir şey vermedi. Politikayı gerçekten umursamıyorum ve sadece kendim ve annem için iyi bir yaşam istiyorum." dedi.

Andrew Higgins-New York Times