Rus gazeteci Alexander Zhelenin, “Rusya bir yılda, Türkiye'ye karşı 3 kez kaybetti. Moskova'nın Karabağ savaşında Ermenistan'ı zorla desteklemeyi reddetmesi, Suriye'de ve Libya'daki fiyaskosunun doğrudan bir sonucuydu” dedi. Zhelenin, Kremlin'in Erdoğan'ı yenmeyi başaramadığını ve şimdi onunla ittifak kurmaya hayal ettiğini öne sürdü.
Gazeteci Alexander Zhelenin'in, Rus Rosbalt Ajansı'nda yayımlanan, “Rusya bir yılda Türkiye'ye karşı 3 kez kaybetti” başlıklı analiz haberi şöyle:
2020'nin sonlarında, bir salgın, küresel ekonomik kriz, Putin'in başkanlık şartlarının sıfırlanması gibi bir dizi büyük ölçekli olayın zemininde, üç silahlı çatışma yaşandı; ancak sokaktaki sıradan bir Rus için yerli propaganda makinesinin çabaları sayesinde neredeyse fark edilmedi. Bu arada, yaşanan bu üç çatışma Moskova'nın önümüzdeki yıllarda uluslararası arenadaki davranışını şüphesiz etkileyecek.
Her şeyden önce, Şubat ayındaki fiili Rus-Türk savaşından bahsediyoruz: Geçen yıl Mart başı İdlib'de (Suriye); Mayıs ayında uluslararası kabul görmüş Ulusal Mutabakat Hükümeti (GNA) ile isyancı Mareşal Halife Hafter'in Libya Ulusal Ordusu (LNA) askerleri arasında Libya'da çatışmalar ve Azerbaycan ile Ermenistan arasındaki Eylül-Kasım 2020 Karabağ savaşı.
Rosbalt, geçtiğimiz yıl boyunca tüm bu silahlı çatışmaları yeterince ayrıntılı bir şekilde ele aldı, bu nedenle, her üç çatışmada da, Moskova ve Ankara'nın askeri danışmanları, eğitmenleri ve vekil oluşumlarının birbirlerine doğrudan veya dolaylı olarak karşı çıktığını not ediyoruz.
Olayların kronolojisini kısaca hatırlayalım.
Moskova'nın müttefiki Suriye Devlet Başkanı Beşar Esed'in Suriye'nin kuzeyindeki Türk ordusunun oluşumlarına düzenlediği bir dizi saldırı ile Rusya Havacılık ve Uzay Kuvvetleri'nin İdlib vilayetinde Türk ordusunun konvoyuna düzenlediği hava saldırısında ise üç düzine askerin hayatını kaybetmesinin ardından Türkiye Cumhurbaşkanı Erdoğan Şubat ayı sonunda kod adı “Bahar Kalkanı Operasyonu”nun başlatılması emrini verdi.
Türk ordusunun Suriye-Rus koalisyon güçlerine ve İdlib'deki müttefik İran oluşumlarına karşı 28 Şubat - 5 Mart tarihleri arasında gerçekleştirdiği büyük saldırı sırasında, Türk Genelkurmay Başkanlığı'na göre Türk topçu, havacılık ve insansız hava araçları en az üç Suriye savaş uçağını, sekiz helikopteri, üç dronu, 155 tankı, 47 topçu parçasını, 52 çok namlulu füze rampasını, sekiz hava savunma sistemini, 12 tanksavar silahını, 51 zırhlı aracı, 60 askeri araç ve on cephane depolarını imha etti.
“Esed rejiminin kayıpları 3500'ün üstünde”
Ayrıca Halep'te bir askeri hava sahası hasar gördü. Esed yanlısı koalisyonun can kayıplarının ise yaklaşık 3,5 bin kişi olduğu tahmin ediliyor.
Yaklaşık son 50 yılda, bu dünyadaki en büyük askeri uygulamalardan biri oldu. Üstelik bu savaşta Türk ordusu düşmana karşı tam üstünlüğünü gösterdi.
Üstelik Erdoğan, Rusya'nın Orta Doğu'daki ana müttefiki Beşar Esed'in pozisyonlarını güçlendirmeye devam ettiği bir dönemde, 5 Mart'ta kişisel olarak Moskova'ya uçmaktan ve Rus mevkidaşıyla Suriye'deki durumu çözmek için görüşmeler yapmaktan korkmadı.
Yukarıda anlatılan olaylardan sonra Rus-Türk çatışmasının bir sonraki turu sadece iki ay sonra gerçekleşti. Mayıs ayında, Libya'da Ulusal Mutabakat Hükümeti (PNS) ile "Kremlin şefi" Yevgeny Prigozhin ile bağlantılı PMC Wagner tarafından desteklenen Halife Hafter'in Libya Ulusal Ordusu (LNA) birlikleri arasındaki çatışmalar yeniden başladı.
Medyada, PNS ordusunun yürüttüğü "Öfke Yanardağı" operasyonu sonucunda, Mart ayında İdlib için yapılan savaşlarda kullanılan Türk Bayraktar TB2 saldırı insansız hava araçlarının, dokuz Rus yapımı Pantsir uçaksavar füze-silah sistemini (ZRPK) imha ettiği bildirildi.
“Karabağ savaşı Ermenistan ve Rusya'nın yenilmesiyle sonuçlandı”
Ve son olarak Eylül - Kasım aylarında Azerbaycan ile Ermenistan arasında Karabağ için son savaş. Resmi olarak ne Ankara ne de Moskova buna katılmadı, ancak şu ya da bu şekilde Rusya'nın CSTO üyesi Ermenistan'ın arkasında olduğu ve onu gizlemeyen Türkiye'nin Azerbaycan'ın arkasında olduğu açıktır. Üstelik aynı Türk "bayraktarları" yine en önemli silah oldu. Bildiğiniz gibi, bu savaş Erivan'ın (ve dolayısıyla Moskova'nın) yenilmesiyle sona erdi. Sonuç olarak Ermeniler, Dağlık Karabağ'ın bir kısmını ve etrafındaki tüm "güvenlik kemerini" kaybeden aşağılaycı bir teslimiyet imzalamak zorunda kaldılar.
Böylece Moskova bir yılda Türkiye'den 3 mağlubiyet aldı. Şüphesiz, en zoru İdlib'deki yenilgiydi; çünkü Libya ile ilgili olarak, resmi Moskova'nın konumu, son altı yılda geliştiği şekliyle, her zamanki gibi "biz orada değiliz" ifadesine iniyor. Aslında bir Rus özel askeri şirketi, yani bizim "yabancı lejyonumuz" orada faaliyet gösteriyordu.
Kremlin'in, CSTO müttefiki Ermenistan'ı Karabağ savaşında desteklemeyi sözlerle değil, gerçek eylemleriyle reddetmesi ve bunun sonucunda Erivan'ın Azerbaycan ordusundan yenilmesi, arkasında güçlü, modern silahlarla donatılmış 700.000 kişilik Türkiye Cumhuriyeti ordusunun bulunması. Bunların hepsi Mart ayının Suriye'deki Moskova fiyaskosunun bir sonucuydu.
Her halükârda, bu olaylar, görünüşe göre başarıdan başarıya giden Kremlin için ciddi bir ders haline geldi
Rusya için bir yılda üç yenilgi
Ve işte 2020 geliyor. Rusya'nın bir yılda üç yenilgisi. Adil olmak adına, Moskova için ilk "çanların" daha önce çaldığını; ancak onları duyamadığını not ediyoruz. Ya da basitçe, bu tatsız olayları birinin entrikalarına atfederek ve Rus tarafının kaçınılmaz olarak intikam alabileceğini umarak istemedi.
Konu Kasım 2015'te Rus Su-24 bombardıman uçağının Türk F-16 uçağı tarafından Türkiye-Suriye sınırındaki göklerde imha edilmesiyle ilgili. Daha sonra sadece Rus televizyonundaki yurtseverleri değil, aynı zamanda ülkenin siyasi ve askeri liderliğini de şok etti. Öyle ki cevap vermeye karar veren Türkiye değil, Suriye'deki Türkmenlerin zayıf silahlı Türkmen birlikleri idi.
Rus liderliğine bir sonraki “darbe” yine Suriye'de geldi. 7-8 Şubat 2018'de Deyrizor bölgesinde Amerikan ordusunun uçak, dron ve topçu kullanarak 500 yüz Rus Wagner askeri, Suriye ordusuna ait yaklaşık 30 tank ve diğer teçhizattan oluşan bir tabur grubunu mağlup ettiği savaş. Daha sonra Rus ve Rus yanlısı güçlerin yanı sıra Rus lejyonerlerinin kayıpları çeşitli tahminlere göre 200 ila 300 kişi arasında değişiyordu. Ancak Kremlin, "müttefiklerin" "dostlara" yönelik bu darbesini de fark etmemeyi tercih etti.
Putin'den Erdoğan'a övgü: Sözünü tutan adam
Ancak, arka arkaya mevcut üç yenilginin ardından 2008-2015'te Kremlin'de "başarının baş dönmesi"nin nihayet geçtiği izlenimi ediniliyor. Bunun dolaylı kanıtı, Rusya Cumhurbaşkanı'nın Aralık 2020'deki büyük basın toplantısında Türk lidere söylediği son sözlerdir. “Artık Cumhurbaşkanı Erdoğan'la belirli konularda farklı görüşlere sahibiz. Belki bazen zıt görüşler. Ama bu sözünü tutan bir adam, bir adam. Kuyruğunu sallamıyor. Ülkesi için faydalı olduğunu düşünürse, sonuna kadar gider. Uluslararası arenada davranış taktiklerinizi yeniden gözden geçirmenin zamanı geldi ”dedi.
Gerçekten geldi. Erdoğan'ın Türkiye'si geçen yıl “kaba ve görünür bir şekilde” “yeni bir gerçeklik” yarattı. Daha doğrusu, Putin Rusya'sının 2014'te yarattığı "yeni gerçekliği" düzeltti. Sonuç olarak, gördüğümüz gibi, Kremlin nihayet uluslararası arenada Moskova'dan daha az kararlı ve belirsiz olmayan bir şekilde askeri güç kullanmaya hazır bir oyuncunun ortaya çıktığını fark etti. Ve askeri ve teknolojik anlamda bu oyuncu sadece “biz orada değiliz” gibi küçük provokasyonlara değil, büyük bir savaşa da hazır.
“Sultan şu anda siyasi ve askeri gücün zirvesinde”
Bununla birlikte, 2020'deki askeri aksaklıkların Putin'i uluslararası sahnede güç kullanımını (veya bunu yapma tehditlerini) terk etmeye zorlamasını beklemek saflık olur. Başka biri olmayacak, ancak taktikleri yeniden gözden geçirebilir. Yenemediği kişilerle bir kez daha birleşmeye çalışabilir ve bu nedenle saygı duymaya başladı.
Bazı Kremlin sakinlerinin rüyalarında Rusya ve Türkiye'nin ittifakı, NATO'nun çöküşünden Moskova-Ankara yeni bir stratejik eksen inşasına kadar baş döndürücü umutlar vaat edebilir... Başka bir şey de Erdoğan'ın buna neden ihtiyacı var? "Sultan" ve Kremlin'le ittifaksız olan şu anda siyasi ve askeri gücünün zirvesindedir.
Kaynak: Rosbalt.ru
