Putin'in en çok sevdiği ünlü Rus filozoflarından Ivan Ilyin'in “Bir Rus Filozof, Dağlara Bakıyor” başlıklı makalesinden alınan ilginç bölüm şöyle:
Karla kaplı bulutlu dağları görünce, beklenmedik sevinçle kalbim titriyor: sanki kendimi dağlarla birlikte yükseliyor görüyorum. İçimde eski ve susturulmuş anılar uyanıyor, sanki geçmişte bu imgeleri çoktan düşünmüşüm ve bu yüzden her zaman en harika ve kutsal vaatler yerine getirilmiş gibi onları özlemiştim.
Şaşkın ve bunalmış haldeyim ve bu manzaraya inanmalı mıyım bilmiyorum, çok hafif, göklere yapılan bu yolculuk çok cesur. Ana hatlar ne kadar nazik, ne kadar yanıltıcı. Ve içlerinde saklı toprak kütleleri ne kadar güçlüdür. Yerin göklere doğru yükseldiğini görüyorum, göklerin onu kucakladığını görüyorum, yerin göklerde birleştikçe nasıl kaybolduğunu görüyorum. Yerin kendisi göklerin bir parçası olabilir mi? Bu bir rüya değil mi? Ya da belki de bu vizyon gerçek bir gerçeklik midir, oysa her günün dümdüz varlığı sadece ağır bir rüya mıdır?
Bu mübarek endişe nereden geldi, bu memleketime yaklaşma duygusu? Sanki uzaktan parlayan bu ihtişam, vaat edilen bu gelecek, yakın geçmişimden, zamanın yaratılmasından önceki varlığımdan çıkmış gibi…. Ruhum belki de dünyaların oluşumunda gerçekten mevcut olduğum kadar "eski günler" mi? Yoksa bu uzak dağlar bana ne olduğumu, ne olacağımı anlatıyor mu? Gelecekte beni hangi ihtişam bekliyor?
Nazik vizyonlar, kehanet imgeleri, ilahi rüyalar…. Ama şimdi görüntü kayboldu. Havadar hayaletler, dünyevi sis ve göksel bulutlarla örtülmüştür. Sadece yürek bana imkansızın olası varoluşunu fısıldar.
Daha sonra dağlar aralarına girmeme izin veriyor: beni sakin ve sakin bir şekilde yukarı çekiyorlar ve onların üzerine basmama ve dik zirvelerine tırmanmama izin veriyorlar. Onların sakinliği bana aktarılıyor ve ben daha yükseğe tırmanıyorum. Yükselişim yavaş; acele etmemeliyim, çünkü yüksek irtifayı aşmak, alışmak için çok zaman gerekiyor ki bu uykulu dağ isyanından başım dönmeyi bıraksın, böylece nefesim bu doğa duasından durmasın ...
Zaten yorgunum ama yorgunluğum hakkında düşünmek istemiyorum ve düşünemiyorum. Gizemli bir güç beni zirveye çağırıyor. Birdenbire daha yükseğe, her zamankinden daha yükseğe çıkmaya kararlıyım, sanki yukarı doğru güçlü ve çökelti beni ele geçirmiş ve direnmek için güçsüzüm. Ancak tüm çabalarımı bitirdikten sonra tırmanmayı bırakıp kaçmak mümkün olabilirdi, ama o zaman bile ruhumda büyük bir eylemde utanç verici bir şekilde yetersiz kaldığımı hissederdim. Hayır, bu imkansız olurdu; O kadim ayaklanmanın anlamını ve kaderini kendim için deneyimlemek, dağların huzursuz duasını öğrenmek için sonuna kadar gitmeliyim ...
Kaynak: filosofiaesoterica
