James Traub tarafından kaleme alınan ve foreignpolicy'de yayımlanan ve günümüze ışık tutacak makalesinde, Avrupa Parlemontosu'nda yapılacak seçimlere yer veriyor. “AB'nin bir sonraki büyük seçimi felâketle başlıyor” başlığıyla kaleme aldığı yazısında Truab, “ Milliyetçiler, Avrupa Parlemontusu seçimlerini kazanması durumunda, AB bir daha asla esikisi gibi olmayacak” diyerek, Avrupa seçmenini uyarıyor.
Yazarın ilgi çekici makalesinin Türkçe çevirisi şöyle:

Avrupa Birliği'nin Lizbon Antlaşması'nın dili, son ana anayasa belgesi, o kadar ahlakidir ki, pratik detaylarını neredeyse hiç gözden kaçırmaz. Birlik'in temeli, “insanlık onuruna saygı, özgürlük, demokrasi, eşitlik, hukukun üstünlüğü ve azınlıklara mensup kişilerin hakları da dahil olmak üzere insan haklarına saygı değerleri” üzerine kuruludur. Barış teşvik etmek ve halkların refahı önceliklidir.

Elbette değişen, şu anda Macaristan, Polonya ve İtalya'da egemen olan ve Avrupa'nın neredeyse her büyük ülkesinde popülerlik kazanmış olan milliyetçi partilerin yükselişidir.
Örneğin Fransa'daki mevcut anketler , Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron'un, ırkçı Marine Le Pen'in partisinden bile daha iyi değil. İtalya'nın Kuzey Ligi partisi ve Beş Yıldız Hareketi ile Polonya Yasası ve Adaleti'nin de yapılacak seçimlerde, Almanya ve Hollanda'daki Yeşiller partilerinden bile daha büyük kazanımlar kazanması bekleniyor.

EN BÜYÜK TEHLİKE

Ana akım partiler, açıkça Avrupa karşıtı olanlardan çok daha fazla sandalye kazanma konusunda kesin, ancak bu çok anlamlı bir şey değil. Le Pen veya Macaristan Başbakanı Viktor Orban gibi yabancı karşıtı partiler bile AB'den ayrılma tehdidinde bulunmuyor. Avrupalı vatandaşların üçte ikisinin, ülkelerinin AB'den fayda sağladığını düşündüğünü anketlerden öğrendiler. Şimdiye kadar en yüksek rakam bu. Ancak bu iki lider, “egemen ulusların Avrupası”ndan bahsediyorlar. AB'nin maddi faydalarını koruyacak, ancak dış politika, insan hakları ve hukukun üstünlüğü üzerindeki rolünü en aza indirecek zayıf bir federasyondan bahsediyorlar. Yaklaşan seçimlerden kaynaklanan tehlike budur.

Avrupa, milliyetçi seçmenlerden daha enternasyonalist olabilir, ancak milliyetçiler bütün tutkulara sahipler. Seçimleri liberal enternasyonalist vizyonu gömmek için kullanmayı amaçlayanlar onlar ve liderleri.
ABD Başkanı Donald Trump'ın eski arkadaşı Steve Bannon, milliyetçi halkının ne kadar kırılgan olduğunu öğrenmiş gibi gözükse de, bir Avrupa popülistleri ağı oluşturmaya çalıştı.

Öte yandan, kim Avrupa için konuşur? Çoğunlukla Avrupalılar. Geçtiğimiz Eylül ayında, sekiz tanınmış merkezci siyasetçi, 1930'ların faşizmine ve hatta ulusal düşmanlığa geri döndürecek uygulamaların harekete geçirilmesi çağrısında bulundu.

Bu zar zor bir dalgalanmaya neden oldu. Şu anda Avrupa Parlamentosu'ndaki sandalyelerin çoğunu kontrol eden merkez sağ koalisyon olan Avrupa Halk Partisi, Almanya Hristiyan Sosyal Birliği'nden Manfred Weber'i seçti. Weber, Avrupa Komisyonunun bir sonraki başkanı olacak. Avrupa Dış İlişkiler Konseyi'nden bir AB uzmanı olan Susi Dennison, milliyetçilerin “şu anda Avrupa siyasetini yönlendiren duyguları anlamak için merkezci partilerin sahip olduğundan daha iyi bir iş çıkardıklarını” söylüyor.

MACRON VE IRKÇI LİDERLER

Macron hariç, tek kişilik Avrupa savaşı. İki yıl önce Macron, Sorbonne'da “Tarihimizin, kimliğimizin, ufkumuzun, bizi koruyan ve bize bir gelecek veren” olduğunu söyleyen çok uzun bir konuşma yaptı.
Ulus ötesi sorunların üstesinden gelmek için daha az AB değil, savunma gücü, bir Avrupa Cumhuriyet Savcılığı, bir Avrupa sınır polisi gücü vb.
Müthiş bir konuşmaydı, ancak Macron'un baş ortağı, Almanya Şansölyesi Angela Merkel, AB karşıtı duyguları büyütmeden önce geri çekilmeye başladığından beri, her halükarda gözlerle görülebilen projelere bakmaya başladı.

Macron listelerine geri döndü. 4 Mart'ta, 28 gazetede, “Avrupa Rönesansı” için çağıran bir çağrı yaptı. Daha önce olduğu gibi, Avrupa fikrine olan inancını tutkuyla onayladı. AB liderleri ve diğer devlet başkanları arasındaki resepsiyon sıcaktı ama belirsizdi; Ne Merkel ne de meslektaşları, zaten tehlikeli hisseden bir statükoyu altüst etmeye hevesli değil.

Avrupa'nın gözünde, AB'yi savunan tek lider olarak Macron görülüyor. Ancak, sarı yeleklilerin altı ay önce başlattığı protesto gösterileri, Macron'un bir zamanlar parlak şöhretinin kararmasına yol açtı ve artık halkı eskisi gibi yönlendiremiyor. Ülkesindeki bütün gelişmeler rağmen Macron, AB'nin dağılmaması için çalışmaktadır.

Birleşik Krallık'taki sağcı politikacılar, 2016 yılında seçmenleri Brüksel'in bütün sorunlarının temelinde yer almasına ikna etse de, İtalyan Salvini ve Orban gibi liderlerin ırkçı-katı fikirleri AB'de ayrışıma yol açmaktadır. Avrupa toplu hareket edemediği sürece, göç ve mültecilerin bakışı, Rusya tehdidi, siber güvenlik ve mahremiyet gibi sorunlarla başa çıkamaz.

Bireysel Avrupa ülkeleri de ekonomik olarak büyük güçlerle eşit bir şekilde rekabet edemezler. Ve eğer AB artık Viktor Orban'ın öngördüğü şekilde insan hakları ilkelerini ve hukukun üstünlüğünü uygulamazsa, o zaman Avrupa, yaşayan bir fikirden ziyade salt bir coğrafi ülke haline gelecektir.

Enternasyonalistler için sorun, AB'nin genellikle uzak ve insanlık dışı hissetmesidir. Avrupa Parlamentosu hakkında pek kimse umursamıyorsa, bunun nedeni kısmen Avrupa Komisyonu'nun seçilmemiş yöneticilerine çok fazla güç verilmesidir. AB'nin selefi kurumları savaş sonrası dönemde şeffaf ve hesap verebilir olmak değil, liberal ilkeleri liberal demokratik çoğunluklardan korumak için tasarlandı; Böylece AB popülist liderler için mükemmel bir hedef haline geldi. Bu nedenle, bir AB parti koalisyonunun lideri ve ‘Avrupa'nın Son Şansı'nın yazarı olan Macron ve Guy Verhofstadt gibi siyasiler bile AB'nin “yeniden keşfedilmesi” gerektiğini kabul ediyor. Ya da kendini yeniden keşfetme şansı olmadan boğulabilir.

Ancak AB, Avrupa'daki daha büyük siyasi değişikliklere direnemiyor. AB karşıtı partilerin Dennison'un son dönemlerde yayınlanan ve ciddi bir kötülük eşiği olarak nitelendirdiği oyların üçte birini çekip çekemeyeceği, Avrupa genelinde çökmüş olan merkez sol ve merkez sağın ana partileri, daha önce hiç olmadıklarından daha kötüsünü yapmak zorundalar. Şimdiye kadar bu iki gevşek grup Parlamentoda iktidara hakim oldu. Şimdi yeni koalisyonlar kurmak ve yeni grupları güçlendirmek zorunda kalacaklar. Carnegie Avrupa'dan Stefan Lehne ve Heather Grabbe, hiçbir reformun Avrupa Parlamentosu'na duyulan ilgiyi arttırmayı başaramadığını, ancak parti kabini kırmanın bunu yapabileceğini savundu.