Al Jazeera, Güney Asya'da Myanmar'daki şiddetten kaçıp sığınmak istedikleri Tayland, Malezya, ve Bangladeş'te adeta istenmeyen halk ilan edilen Rohingya Müslümanlarının Hindistan'daki kampını ziyaret etti. Kamptakiler, zorlu yolculuğu ve Myanmar'daki Rohingyalılara yönelik şiddeti anlatırken, içlerinden Muhammed Kareem, kaçış yolunda Hint yetkililerin karısını ve 9 aylık bebeğini kendisinden aldıklarını söyledi. 

 Hindistan'ın Hayderabad kentindeki kampa yerleşen Muhammed Kareem, 32 yaşında. Hindistan onun için yabancı bir yer. Kaldığı kampın ortasında yapayalnız. Ölümü göze alıp kaçma nedenlerini anlatırken, 2012'de Budistlerin Rohingya Müslümanlarına saldırılarını hatırlatıp Myanmar'da Budistlerin kendilerini istemediğini söylüyor. 

“Budistler Rohingya Müslümanlarını istemiyor. Bize 'Myanmar'a ait olmadığımızı' söylediler. Onlara göre biz Bangladeş, Hindistan ve Malezya'ya aitmişiz. Myanmar dışında herhangi bir ülke yani. Gitmemizi istediler. Camilerimizi, evlerimizi yaktılar. İşkence yapıp bizi sürdüler”

'Çoğu bu yolculuğu bitiremedi'

2012'deki saldırılarda 2 binden fazla Rohingya evi yakılmış, 80 kişi öldürülmüştü. 100 bin Rohingya, evlerini terketmek zorunda kalmıştı. Kareem gelecek hakkında da karamsar konuşurken, “Artık barış ve adalet umudunun kalmadığı bir yerde yaşayamayız. Bu yüzden hayatımızı riske atıp ülkeden kaçtık” diyor. Kareem'e göre Myanmar'dan kaçış da uzun ve tehlikeli bir yolculuk. Bu yolu “Çoğu bu yolculuğu bitiremedi. Malezya, Japonya ve Tayland'a teknelerle geçmeye çalışanlar ya boğuldu ya da hapse atıldı” sözleriyle anlatıyor.

Kareem hapse girme riski yüzünden bu üç ülke yerine Hindistan'a gitmeyi tercih etmiş. “Hindistan'ın insanları hoş bir şekilde karşıladığını duydum” diyen Muhammed Kareem şöyle devam ediyor:

“Burada başka Rohingya Müslümanlarının da yaşadığını öğrendim. Akrabalarım da Myanmar'dan kaçmayı başardıktan sonra burada kendilerine ev bulabildiler. Ailemin burada güvende olacağını düşündüm. 9 aylık kızımı ve eşimi alıp karanlıkta yola çıktım. İlk durağımız Bangladeş'teki Chittagong oldu. Yerel halk sınırı geçmemizde bize yardımcı oldu. Ardından Hindistan'ın Batı Begnal eyaletine ulaştık. Ama birden bazı şeyler ters gitmeye başladı. Yetkililer eşimi ve kızımı götürdüler. Ben bir şekilde kaçmayı başardım. Şu an neredeler bilmiyorum. Annem ve kız kardeşim ise hâlâ Myanmar'da”