TIMETURK | HABER MERKEZİ

Yıl 2012. Nüfuzlu arkadaşlarım Genelkurmay'da bana askerlik yeri ayarlamış. Söylediler: "Ben imtiyazlı askerlik yapmam. Kuradan neresi çıkarsa oraya gideceğim" dedim. Van Erciş 108. Topçu Alayı çıktı (Van'da akrabalarım var ya, buna bile torpil diyen oldu). Gittik ama ortam felaket. Askerler PKK'nın sattığı sigaraları içiyor, düşünün. Her türlü melanet, haksızlık var. Genele gücüm yetmez, karışmıyorum ama kendi sınırıma girenlere müdahale ediyorum. Birçok kişiyle kavgalı olmuşum bu yüzden (En başta alay komutanı albay. Sonradan general oldu ve 15 Temmuz'dan beri hapiste).

Sinirlerim çok yıpranmış. Tabip asteğmene gittim: "Kolumu düşünüyorum, kolum ağrıyor. Ayağımı düşünüyorum, ayağım ağrıyor. Zihnim nereye odaklansa orası ağrıyor. Bir yandan da sanki hiçbir yerim ağrımıyor" diye anlatıyorum.

- Sivilde ne iş yapıyorsun?
- Anayasa Mahkemesi raportörüyüm.
- Hakim misin?
- Hayır. Akademisyen kökenliyim.
- Hangi üniversite?
- Falanca.
- Mezuniyet neresi?
- Filanca...

Böyle bir muhabbet sürdü. Sonra doktor:

- Sen beş dakika dışarıda bekle, ben sana yardımcı olacağım.

Çıktım.

Birkaç dakika sonra PDR'ci girdi (Psikolojik Danışmanlık ve Rehberlik).

Ses yok.

Birkaç dakika sonra içeriden gök gürültüsü gibi kahkaha sesleri yükselmeye başladı. Tek katlı prefabrik binanın duvarları sallanıyor adeta. Böyle kahkaha duymadım hayatımda. Hafif de bozuldum: Biz burada bekliyoruz, adamlar içeride şamata yapıyor...

Kahkahalar kesik kesik azaldı ve beni içeri çağırdılar. Hem yüzleri gülüyor hem de mahcuplar:

- Ya kusura bakma, biz seni deli zannettik. Harvard mezunu AYM raportörünün Erciş'te ne işi var? Sonra akıl edip internetten baktık, doğru söylüyormuşsun.

---

Türkiye'de her şeyin ne kadar bozulduğunu, pratikteki ölçülerin dillendirdiğimiz değerlere ne kadar ters olduğunu anladığım zamandan beri kimsenin hakkımdaki olumsuz kanaatini umursamıyorum. Bu da benim mutluluğum. Adı ister delilik ister uyumsuzluk olsun...