Niyet ettikten sonra ezan okunmamışken su içilir mi, bir şey yenir mi? Oruç için niyet edildi ama imsak ezanı okunmadı yemek yenir mi? Ramazan ayının gelmesiyle milyonlarca Müslüman akıllarındaki soru işaretlerine yanıt bulmaya çalışıyor. Sahura kalkıp oruca niyet eden ancak imsak ezanı okunmadan bir şeyler daha yemek isteyen ve su içmek isteyen vatandaşlar bunun orucu bozup bozmadığını merak ediyor. Peki imsak ezanı okunmadan niyet edilirse oruç başlamış mı olur?

Sahura kalkan Müslümanlar oruçlarını tutmak için yemek yiyip su içerek yatıyor. Ancak bazen niyet eden vatandaşlar uyuduklarında tekrar kalkıp su içmek istiyor. İmsak ezanı henüz okunmamışken ve msak vakti gelmemişteken oruca niyet eden biri yeniden yemek yiyip su içebilir mi? Binlerce kişi bu ikilemde kalıyor. Niyet ettikten sonra imsak ezanı okunmamışken yemek yemek orucu bozar mı?

Niyet ettikten sonra ezan okunmamışken su içilir mi, bir şey yenir mi?

Orucun başlaması için imsak vakti önemlidir. Oruç tutmaya niyet eden bir kişi eğer imsak vakti girmemişse ve imsak ezanının okunmasına daha varsa yemek yiyebilir ve bir şeyler içebilir. Niyet edilmesi oruca başlanmış olduğu anlamına gelmez. İmsak vakti ile birlikte oruca başlanır. Dolayısıyla niyet eden bir kişi imsak vakti girene kadar yemek yiyebilir.

Oruç için niyet edildi ama imsak ezanı okunmadı yemek yenir mi?

Oruca niyet edildikten sonra daha vakit bitmemişse yemek yenilebilir. Niyet edilmiş olması orucu başlatmaz. İmsak vakti girdiği andan itibaren oruç başlamış olur ve bu vakitten önce yeme içme bırakılmalıdır.

İmsak nedir? Ne zaman başlar?

Sözlükte “kendini tutmak, engellemek, el çekmek, geri durmak” anlamlarına gelen imsak, dinî bir kavram olarak, fecr-i sâdıktan, iftar vaktine kadar yemeden, içmeden, cinsel ilişki ve diğer orucu bozan şeylerden uzak durmak, el çekmek demektir. İmsakın zıttı iftardır.

Halk arasında ise “imsak” oruç tutmaya başlanan fecr-i sadığın oluştuğu vakit anlamında kullanılır. Bu manada imsak, oruca başlama vakti demektir.

Oruca ne zaman başlanıp ne zaman bitirileceği Kur'an-ı Kerim'de şu şekilde açıklanmıştır: “(Ramazan gecelerinde) şafağın aydınlığını gecenin karanlığından ayırt edinceye (tan yeri ağarıncaya/fecr-i sâdığa) kadar yiyin, için. Sonra da akşama kadar (yiyip içmeden, cinsel ilişkide bulunmadan) orucu tamamlayın.” (Bakara, 2/187)

Takvimlerde gösterilen “imsak”, oruca başlama vaktini ifade eder. İmsak vakti aynı zamanda gecenin sona erdiği, yatsı namazı vaktinin çıkıp sabah namazı vaktinin girdiği andır. Ezan da imsak vaktinin başlaması ile okunmaktadır. Bu sebeple ezanın başlaması ile yemeyi içmeyi terk etmek gerekir. Ezan başladığı sırada ağızda bulunan lokmanın yutulmasında bir sakınca yoktur.

Oruca ne zaman ve nasıl niyet edilir?

Niyet etmek orucun şartlarındandır. Niyetsiz oruç sahih değildir. Kalben niyet etmek yeterli ise de niyeti dil ile ifade etmek menduptur. Oruç için sahura kalkılması da niyet sayılır.

Ramazan orucu, belli günlerde tutulmak üzere adanan oruçlar ile nafile oruçlar için niyet etme vakti, güneşin batması ile ertesi gün tepe noktasına gelmesi öncesine kadarki süredir Ancak imsaktan sonra yapılacak niyetin geçerli olması için bu vakitten itibaren bir şey yenilip içilmemiş, oruca aykırı bir iş yapılmamış olması gerekir. Aksi takdirde gündüz niyet caiz olmaz (Kâsânî, Bedâî', II, 85). Bu oruçlar için, “yarınki orucu tutmaya” şeklinde mutlak niyet yeterlidir. Bununla birlikte geceden niyet edilmesi ve “yarınki Ramazan orucuna” şeklinde orucun belirlenmesi daha faziletlidir. Ramazanın her günü için ayrı niyet edilmesi gerekir (Mevsılî, el-İhtiyâr, I, 397, 400).

Kaza, keffaret ve bir zamana bağlı olmaksızın adanan oruçlar için gün batımından itibaren en geç imsak vaktine kadar niyet edilmiş olmalıdır. Bu tür oruçlara niyet edilirken, “falanca kaza, keffaret veya adak orucuna” şeklinde belirtilmesi gerekir.

Şafiî mezhebine göre ise nafile dışındaki tüm oruçlara geceden niyet edilmelidir. İmsak vaktine kadar niyet edilmemişse o günün orucu geçerli olmaz. Nafile oruçlara ise güneş tepe noktasına gelmeden öncesine kadar niyet edilebilir (Şirâzî, el-Mühezzeb, I, 331-332).