Başarı fetişizminin devletlerden vatandaşlara kadar herkeste hakim duygu olduğunu vurgulayan Sabah gazetesi yazarı Haşmet Babaoğlu, 2024 Paris Olimpiyatları'ndan örnekler verirken dünyada "millilik" iddialarına dair eleştirisini yazdı.
BAŞARI FETİŞİZMİ, EZİLEN MİLLİLİK
Dünyaya ve kendimize bakışımızı, zihinlerimizi, değer algımızı dönüştürüyorlar...
Hızla...
Nasıl?
Birçok yolla...
Lakin en çok da eğlendirerek; oyalayarak, duygularımızı okşayarak...
ABD, ÇİNLİLERİ KULLANARAK ÇİN'İ YENMEYE ÇALIŞIYOR
Görmüşsünüzdür...
Bütün dünya Olimpiyattaki altın madalyalı Amerikan Masa Tenisi takımını konuşuyor.
Malum, her masa tenisi (bildiğimiz ping pong işte!) takımı Çin'e bakıyor, Çinlileri kullanarak Çin'i yenmeye çalışıyor.
Sorarsan, milli takım hepsi... Sorarsan...
Bir Amerikan gazetesinin başlığıyla söylersek; "olimpiyatlar milli gururun sergilendiği yerlerdir..."
Ama başarıya ancak Çinlilere veya onlara yakın performans gösteren Asyalılara formalarını giydirerek ulaşabiliyorlar.
VARGAS OLMASA NE OLUR ACABA?
Peki, Azerbaycan'ın Kübalı boksörlerinin maçları kazandıktan sonra elleri havaya kaldırılırken gözlerinde ki buğulu ifadeye bakıyor musunuz?
Hele maç sonu ellerine verilen Azerbaycan bayrağını tutuşlarına...
Benzeri çok sahne yaşıyoruz.
Bizim "Filenin Sultanları"nda da durum farklı değil...
Bir maçta bazen 30 küsur sayıya ulaşabilen Vargas olmasa, dünya sıralamasındaki yerimiz ne olur acaba?
Böyle soruları sormaya cesaretimiz var mı?
NE KADAR MİLLİ KİMSENİN UMURUNDA MI?
Millilik bir logo artık... Bir forma...
Federasyonların sporcu devşirme becerisi sportif çabanın önünde geliyor.
Her ülke madalyaları kapmaya bakıyor, neyle, nasıl, ne kadar milli biçimde, orası önemsenmiyor.
Ama kimsenin umurunda mı?
Değil!
Devletler "Bu kadarı saçma, ne yapıyoruz biz?" diyorlar mı?
Hayır!
Sonra nasıl değişiyoruz, nasıl dönüşüyoruz diye otur düşün!
Küreselleşme, "millilik" tasavvurunu nasıl erozyona uğratıyor diye sorup dur!..
Atı alan Üsküdar'ı geçiyor oysa...
Başarı fetişizmi her temel duyguyu eziyor.