Çizgi roman, bilim kurgu ve pornografi: Kolektif hayal gücünde, "İnek DNA'sı"nın üç temel bileşeni.
Biraz kesinlik ve biraz da parodi, büyümeyi reddeden, panjurları kapalı ve ekranı 7/24 açık bir odada barikat kuran, giderek daha popüler hale gelen bu solgun, kırklı yaşlardaki kolektif insan tipinin arketipik imgesini oluşturuyor.
Alan Moore'un ineği için bu tanım bundan çok daha fazlasını ifade ediyor.
En büyük çizgi roman yaratıcılarından biri olarak tanınan Britanyalı Moore, "Watchmen", "V for Vendetta" ve "Swamp Thing" gibi eserlerinde, çağdaş kültürün önemli bir kısmı, özellikle de en yıkıcı ve isyankâr ifadelerinin çoğu, bu üç piç tür arasında açıklanabilir.
Kutsal Duman Defterleri'nde ortaya koyduğu şey budur.
Kitap, Sevilla'dan oldukça "butik" bir yayınevi olan Barrett tarafından yayımlandı.
Pink Floyd'un ölen solistinin adını taşıyor.
Bu metinler, bu sembolik alanlara adanmıştır. 20. yüzyıl boyunca iktidar anlatılarının, toplumsal değişimin ve ifade biçimlerinin inşasında oynadıkları rolü ve 21. yüzyıla dair bildiklerimiz üzerindeki etkilerini analiz etmektedir.
Viking büyücüsü görünümüyle Moore, 1986 yılında süper kahraman kavramını sonsuza dek değiştiren anıtsal bir çizgi kahraman olan Watchmen ile çizgi roman evreninde devrim yarattı.
Stan Lee'nin Örümcek Adam için uydurduğu o aforizmayı aldı: "Büyük güç büyük sorumluluk getirir."
"Kamu yararı" olarak bilinen o belirsiz arzuyu sağlamak, her şeyi (kelimenin tam anlamıyla) yapacak bir grup süper kahramanın hikayesini anlatmak için bir punk twistine dönüştürdü.
Moore'un kahramanları her zaman yoğunlaşmış güç ve onun sonuçları için keskin bir metafordur. Onların içsel dokunulmazlığını William Blake'in "Cehennem iyi niyet taşlarıyla döşenmiştir" sözüyle ifade eder.
Sex Pistols'ın Londra'sında yetişmiş olan Alan Moore, tüm eserlerinde ortak payda olarak güç temasını seçmiştir.
V for Vendetta ve From Hell gibi çizgi romanlar -biri distopya tarzında, diğeri ise Karındeşen Jack'in suçlarından esinlenen iki roman, otoriterlik ve ayrıcalıklı azınlıkların çoğunluğu mağdur etmek için çağlar boyunca ördükleri karanlık hareketler üzerine düşünceler sunuyor.
Her ikisi de, tıpkı Watchmen gibi, Moore'un işaret ettiği her şeyi sinemaya taşımak için her zaman tetikte olan bir endüstri tarafından sinemaya uyarlandı.
Alan Moore'un hayal dünyasındaki bir diğer merkezi unsur da metinlerarasılık, yani filmlere, kitaplara, şarkılara ve tarihi figürlere yapılan sürekli göndermelerdir.
Öyküleri popüler kültürden beslenir ve etkilenir, bu nedenle de Moore'un Kutsal Duman Defterleri'ndeki denemelerde sergilediği bilgeliği görmek hiç de şaşırtıcı değildir.
Her ne kadar kendisini yeraltı çizgi romanlarına adanmış bir deneme olarak sunsa da, kitabın ilk bölümü olan "Buster Brown Barikatlarda", aslında çizgi romanın ortaya çıkışı ve sağlamlaşması yoluyla tarihsel ve kültürel bir fenomen olarak günümüzün güçlü bir temsilcisi sayılır.
Bir anarşistten bekleyebileceğiniz gibi, Moore'un odak noktası Mickey'den Superman'e kadar sayısız çizgi ve karakterdir.
Mickey'den Süpermen'e ve Marvel gezegeninin büyük bir kısmı, toplumun yerinden edilmiş kesimlerine görünürlük kazandıran, kenar mahallelerden doğmuş çok sayıda çizgi ve karakterlerdir. Ancak bu toplum, daha sonra ana akım medya tarafından metabolize edilecektir.
İkinci deneme olan "Frankenstein'ın Cadillac'ı"nda ise fantastik edebiyat severler için keyifli bir yolculuğu detaylandırıyor.
Romantizm'in hayalet hikâyeleri ve şiirleriyle başlayıp 19. ve 20. yüzyılların teknolojik ilerlemelerinin çocuğu olan bilimkurgu ile hedefine ulaşıyor.
Son olarak, "Nazi penis halkalarına karşı bataklığın Venüs'ü" de yanıltıcı bir şekilde kendisini pornografik gösterir, oysa aslında ufku çok daha geniştir.
Yüzyıllar boyunca bedenlerin ve cinselliğin temsilini araştıran, erotizm üzerine dev bir metin.
"Cinsellik ve kültürel ilerleme, insanlığın ilk dönemlerinde neredeyse el ele yürümüş gibi görünüyor. Batı'da insanlık tarihinin en erken dönemlerinde, Hıristiyanlığın ya da daha spesifik olarak elçi Pavlus'un gelişine kadar hepimiz kendimizden tamamen utanmamız gerektiğini fark ettik. Hepimiz, bedenlerimizden ve onlarla ilgili süreçlerden tamamen utanmamız gerektiğini anladığımız zaman, ikna olmuşuz." diyor.
Alan Moore aynı zamanda, hayatının sonlara doğru kilise karşıtı bir düşünür olmuştur.
Kaynak: Revita N. Arjantin
