Özellikle Uzakdoğu ülkelerinde filizlenen ve kırsal kesimin sürükleyiciliğinde yeni bir ekonomik yapılanmaya yol açarak, evrensel boyuta taşınamasa da, bölgesel bir felsefe halini alan Maoizm, tarihi süreç içerisinde toplumların ekonomik beklentilerine cevap vermeye çalıştı.
Maoizme göre, proletaryanın ortaya çıkmadığı ya da çok güçsüz olduğu geri kalmış ülkelerde devrimin temel gücü köylülüktür.
Halk savaşı, kırlardan kentlere doğru yayılacaktır. Kırların öncelikli tercih edilişlinin nedeni ise, kentlerin emperyalizm tarafından iyi tahkim edilmesi. Kırlardan kentlere yönelik halk savaşı, zaman içinde kurtarılmış bölgeler yaratacak, ve süreç kentlerin kuşatılması ve iktidarın alınmasıyla tamamlanacaktır.
Maoizmin bir diğer özelliği "ittifak" olgusunu önemsemesi ve devrim sürecinde proletaryanın, köylülük, küçük burjuvazi ve ulusal burjuvazi ile ittifakı ve halk savaşının başarısıyla "demokratik halk iktidarı"nın kurulacak olmasıdır. Bu dörtlü ittifak bugün Çin'in bayrağında dört yıldız olarak temsil edilir. İktidara gelindiğinde ilk yapılacak iş toprak reformudur.
Önemli çıkış noktası
Maoizmin önemli bir çıktısı da "üç dünya teorisi"dir. Buna göre ABD emperyalist SSCB sosyal emperyalist olarak bu teorinin bir yanında, gelişmiş avrupa ülkeleri bir diğer uçta ve geri kalanlar ise üçünü dünyayı temsil eder. Bu teoriye göre SSCB "baş tehlike"dir. Buradan hareketle üçüncü dünya ülkelerinin sol kesimlerine SSCB ile mücadele edilmesi ve kendi ülkelerinin burjuvaz,leriyle ittifak kurmaları önerilir.
Maoculuk ya da Maoizm, adını Mao Zadong'dan alan, Kapitalizmin Avrupa'daki gibi bir gelişme seyri izlemediği Uzakdoğu toplumlarına özgü Marksizmin pratiği olarak ifade edilebilir. Maoizm, taraftarlarına göre, Marksizm-Leninizm siyaset biliminin 3. nitel aşamasıdır ve kırlardan şehirleri kuşatarak proleterya diktatörlüğüne ulaşabilmenin tek altın anahtarıdır. Maocuların asgari programlarında ise, bağımsızlığın sağlanması ve feodalizm tasfiyesi vardır.
Gelişim aşamaları
Mao döneminde Çin nüfusunun önemli bir bölümü köylüydü. İşçe sınıfı ise birkaç büyük kentte çok sınırlı sayıda mevcuttu. Bu somut durum içerisinde Avrupa'daki gibi işçi sınıfının çoğunlukta olmadığı Çin'de işçilerin tek başlarına iktidar mücadelesi vermesi mümkün değildi. Bunu gören Mao, köylü sınıfının gücüne dayanan ancak işçi sınıfının "ideolojik öncülüğüne" dayanan bir mücadeleyi savundu.
Maoizm, 6 büyük komünist önder tarafından geliştirilmiştir: Marx, Engels, Lenin, Stalin, Mao ve Gonzalo. Marx ve Engels ilk aşamayı, Marksizm'i teşkil etti. Engels, bu aşamadıki iki önemli büyük buluşa bağlı kaldı: kapitalizmin nasıl işlediğini gösteren kâr yasası ve insanlığın sınıf savaşıyla birlikte nasıl gelişip ilerlediğinin tarihse Marksistçe uygulanışı olan tarihsel materyalizm. Tarihsel materyalizm göstermiştir ki tarih bir çember çizmez ya da rastgele ilerlemez; evrim ve devrimle birlikte, ilerlemeler ve kimi zaman geri çekilmelerle birlikte tarih ve insanlık, bir gelişme yasası eşliğinde ilerler. Proletaryanın tarihsel rolünü açığa çıkaran da işte bu tarihsel materyalizmdir. Marksizm esas olarak İngiliz ekonomi-politiği, Alman felsefesi ve Fransız sosyalizmi üzerine bina edilmiştir. Ve Marksizm, diyalektik materyalizmi uygulayarak, sosyalizmi bir ütopyadan bilime, proletaryanın ideolojisine dönüştürmüştür.
