VI. - VIII. yüzyıllar
İnsan hafızası ve hatta tarihçi hafızası sık sık seçici hafıza kayıplarının kurbanı oluyor. Şöyle ki, XXI. yüzyılda ve en az bin yıldır, çokeşlilik, Batı'da oy birliğiyle ilkel bir sapkınlık, hatta bir barbarlık işareti olarak değerlendirildi. Batı'nın bütün yasalarınca yasaklandı, Batı uygarlığına yabancı bir şey olarak görüldü.
Dolayısıyla VI. yüzyıldan VIII. yüzyıla, Merovenjlerden Karolenjlere kadar şu anda Fransa olarak adlandırılan bölgede hüküm süren bütün kralların çokeşli olduklarını hatırlatınca çağdaşımız birçok kişiyi şaşırtmış olacağız. Ancak bu nokta, Fransa'nın ilk hükümdarlarının imajlarına zarar verdiği gibi otoriteye de zarar verdiğinden, fark ettirmeden unutturuldu.
Dönemin ünlü anı yazarı, Frankların Tarihi'ni yazan Gregoire de Tours'un okunması, bu bakımdan bir Feydeau oyunu kadar eğlencelidir. Oradan öğrendiğimize göre Ingonde, Soissons kralı ve Clovis'in dört oğlundan biri olan kocası Clotaire'den kızkardeşi Arnegonde için zengin ve zeki bir koca bulmasını rica ettiğinde, Clotaire, Arnegonde'un evine giderek ona evlenme teklif etti.
Saraya döndüğünde birinci karısına şunları söyledi: “Kızkardeşini evlendirmek için zengin ve zeki bir koca ararken, kendimden daha iyisini bulamadım.”
Clotaire'in yedi oğlu oldu; ne tuhaftır ki kızlardan bahsedilmez... Eşleri şunlardır: Ingonde, Arnegonde, Chunsine, Radegonde (Azize Radegund), Gondioque (Orleans kralı olan erkek kardeşi Clodomir'in dul eşi) ve Waldrade (kuzenlerinden biri olan Theodebald'ın eski karısı). Radegonde, babasının idaresindeki Thüringen isyanından ve kardeşinin Clotaire tarafından 555'te idamından sonra, saraydan kaçtı: Aziz Medard tarafından diyakones olarak kutsandı, Poitiers'de Sainte-Croix manastırını kurdu. Orada Bizans imparatorunun ona yolladığı gerçek haçın bir parçası bulunur. Haremden kaçan bu kişi, azizler arasına katılacak ve Poitiers'nin koruyucu azizesi olacaktır.
Ne Clotaire'in kardeşleri, Reims kralı Thierry, Clodomir ve Paris kralı Childebert, ne de onun krallığını (vahşice) paylaşan dört oğlu, Caribert, Gontran, Chilperic ve Sigebert ondan aşağı kaldılar. Ayrıca Burgonya kralı Gontran önce Venerande, sonra Marcatrude ve sonunda Bobilla lakaplı Austrigilde ile evlendi. Şunu da özellikle belirtelim; kral bu arada Marcatrude'u boşamış, o da bu yüzden ölmüştü. Caribert'in de dört eşi oldu ama soy olarak yalnızca bir kız çocuğu bıraktı. Evlilik ve siyaset açısından dört oğlunun en beteri Chilperic'tir: Audevere ile evliydi, Vizigot kralının büyük kızı Galswinthe ile evlenmek için onu boşadı. Ne yazık ki bir yıl sonra, Galswinthe yatağında boğulmuş olarak bulundu (katili kendi kocasıydı) ve alçak Fredegonde onun yerini aldı. Fredegonde, Chilperic'in ilk karısı Audevere ile iki çocuğunu, sonra kayınbiraderi Sigebert'i öldürttü. Chilperic de sonunda öldürüldü.
Kraliyet ailesindeki bu kanlı çokeşlilik Merovenjlerin, sonra Karolenjlerin hükümdarlıklarının tamamında devam etti: Şarlman'ın dokuz eşi oldu, ona on dokuz çocuk vermişlerdi ama öldüğünde sadece biri hayattaydı, Dindar Louis adıyla tanınan Louis. Çocukluk ve ergenlik çağında ölüm oranlarının çok yüksek oluşu, hükümdarların çokeşliliğini kısmen açıklar (halklarınkinden bahsetmezsek). Geri kalan kısım da Cermen gelenekleriyle (çünkü Franklar Cermen'dir) açıklanabilir. Galya-Romalılar geleneksel olarak tek eşlidir.
VIII. yüzyılın sonundan itibaren krallıkta rolü artan kilise, kuralların dışına çıkmış gelenekleri biraz düzene sokmaya başlar: Yalnızca birinci eşin çocukları yasal kabul edilir ama ikinci bir eş alınması yasaklanmaz.
Bu değişiklik yeni bir soruna yol açar: İkinci sıradaki eş, genellikle konumuna pek uyamaz ve daha ileri yaşta olansa ilk sıradaki yerini vermeyi reddeder; o zaman kocaya ondan boşanma talebinde bulunmaktan başka bir yol kalmaz. Öte yandan, kilise buna giderek daha zor izin verir ve kocanın yaşlandığı veya gücü azaldığı için ilk karısını bırakmaması gerektiğini ileri sürer. Böyle uzun ve karmaşık bir çekişme Theutberga'dan boşanmak isteyen Lotharingie (Lorraine) kralı II. Lothaire (825-869) ile Papa I. Nicolaus'u karşı karşıya getirir.
XI. yüzyılda Gregoryen reformuyla tekeşlilik yine güç kazandı. Gözdeler ve metresler çağı başladı. Öğrencilerin ve ayrıca ebeveynlerinin önünde bu geleneklerden bahsetmek yakışıksız olurdu. Bu nedenle ilk kralların yaşam öyküleri yumuşatıldı.
Gerald Messadie - 4000 Yıllık Tarihi Aldatmacalar
