Stockholm sendromu rehin alanla rehin alınan arasında duygusal bir bağın oluşmasıdır.
Bir anlamda vicdan pusulasındaki ibrenin yöneldiği manyetik çekim merkezini de gösteriyor.
Dersim katliamını da bu bağlamda okumak gerekir.
Dersim katliamı gerçekleştiğinde, insanlar ciddi korkular yaşadılar.
Ne yapacaklarını bilemediler.
Anneler babalar çocukların gözleri önünden katledildiler, yakıldılar. Düzeni böyle sağladılar.
Dersimlilerin bundan sonraki süreçte de kendilerini güvende hissetmediklerini görüyoruz.
Güven sağlamak için düzenle iyi geçinmek gerektiğine inandılar.
Fakat zaman geçtikçe rejimle duygusal bir bağ geliştirdiler.
Onları katletme emri veren Atatürk’ün posterini hemen hemen her Dersimlinin evinde aile albümünün yanında asılı olduğunu görürsünüz.
Dersim’de onları yakıp yıkan İsmet İnönü ve CHP her zaman en fazla oyu almıştır.
Dersimliler bu zorba rejimin emniyet sibobu hep olagelmişlerdir.
Çünkü ciddi bir sendrom yaşamışlardı.
Büyüklerinin gözlerindeki korkuyu okumuşlardı.
Sessiz çığlıklarda bu felaketleri dinlemişlerdi.
Bir bağlamanın olduğunu görmüşlerdi ve sorgula(ya)mamışlardır.
Demek bu Stockholm sendromu bireysel değil toplusal da olabiliyormuş.
Demek bu sendromdan uyanmak için bir tokat yemek gerekiyormuş.
Belki Onur Öymen bunu yaptı.
Bildiklerini söyleyemediler, ama Öymen, onlara doğrusunu hatırlattı.
Gerçeği tüm çıplaklığıyla gözlerimizin içine soktu. Biz isteseydik de bunu yapamazdık.
Dersimliler şimdi meydanlardalar bunun protestosuyla uğraşmaktalar fakat CHP’nin arka bahçesi olmaktan çıkacaklar mı?
Bu sendromu rahat bir şekilde aşacaklar mı?
Geçmişlerini sorgulayabilecekler mi?
Atatürk resimleri aile albümlerinin yanından çıkarılacak mı?
Hala kendilerini Atatürkçü olarak niteleyecekler mi?
Bundan sonra atacakları adımlar, onlardaki sendromun derecesi gösterecektir.
Bekleyeceğiz ve göreceğiz.
