Vefa, seni dün gece rüyamda gördüm.
1915 te Çanakkle'ye gönderdiği bir haftalık kocasının ardından 94 yıl şehit hanımı olan bir ninenin 9 Mart evlilik yıldönümünden bu güne her 9 Martta özenle ve bezenle giydiği gelinliğin üzerine taktığı gerdanlarının pırlantasın içine gizlenmiştin. O gelinin 94 yıl önceki kalp atışı ile 58 yıl önceki kalp atışındaki aynı temponun aralıklarında geziniyordun. Ninenin yüzündeki kırışıklıkların her birinde bir asıra vurmuş özenin, aşkın, dağ gibi yüreğin içinde yüceleşmiştin, devlet gibi.
En zor uyanışımdı ömrümün, vefaya karşı vefazılığımın yüreğime soktuğu bir çengel gibi.
Vefaa, rüyamda kutsalsın. Hülyamda kutsalsın. Tarihte kutsalsın. Gönülde kutsalsın.
Şimdilerde onyıllar önce yazdığım, duvarlarda çerçevelenmiş bir çiçeğe yazdığım nağmeleri düşünürüm. Nağmemi düşündükçe, erittiğim vefanın önünde eğilişlerime bitişmiş, düğüm düğüm hıçkırıklarımın içinde buldum seni. Bir çakıl taşını, bir kurdelayı, çalışmayan bir saati, göz göze geldiğim sevgiliyle oturduğum yemeğin anısına sakladığım peçetelere baktıkça hissedebiliyorum bir parça.
Vefaa, sen de kimsin diyecekler neredeyse sana. Teknoloji ilerledikçe, zaman daralmakta, ruhlar erimekte, gönüller yok olmakta artık. Kitap aralarındaki kurutulmuş yapraklar, çiçekler, üzerine titrenen saç telleri, sana meydan okuyor bu günlerde.
Yeni yetmelerin uslanmaz ve aldırmazca seni unutmalarını, kimyalarındaki vefasal elementin yok oluşlarını, gün gün, yıl yıl çözülmelerini ve en önemlisi de, neredeyse İstanbul'daki Vefa'ya bile bir vefanın kalmayışını gördükçe bir başka üzülmekteyim çaresizce.
Ahh, vefa, sen ne hüzünlüsün bu günlerde.
Sana bestelenen nağmeler anılarda düğümlenmekte,
İç çekişlerin içinde, cam kırıklarının yansımasındaki gizemlerde.
Vefaaa, İstanbul'da bir semt,
Ahhh, Vefaaaa, ölümsüz hayat gazelinde bir bend.
Annelerin anneler gününün on yıllarca saklanmış kitap arası çiçeğine bir ithaf olsun bu duygular.
