İki hafta önce yazdığımız “Erbakan’ı Doğru Anlamak” isimli yazıyla ilgili Ortaasya’da bir dostumuz, yazının yarım kaldığını söylemişti…
Yarım kalan yazıyı “Büyük İnsan”ı kaybedince kaleme almak nasip olacakmış…
…
Ben bir öğrencin olarak şahidim ki;
Sen iyi bir Mü’min, iyi bir dava adamı, iyi bir mücahittin…
Dağ taş da buna şahitlik edecek…
Hiç kimse anlamasa da tarih anlayacak…
Türkiye’nin siyasal tarihine rengini vermekle kalmadın, şekillendirdin!
Erdoğan’dan Gül’e, Arınç’tan Şahin’e hepsi senin ürünündür!
Kurtulmuş’tan Şenere, Özal’a kadar hepsinde senin izin var!
Sen sadece siyasetçilere ilham kaynağı olmadın;
Hüseyin velioğlundan Mehmet Güney’e, Bülent Yıldırım’dan Abdullah Sevim’e, kanaat önderlerinden aydınlara, STK temsilcilerinden sendikacılara, diplomatlardan gazetecilere…
Doğru ya da yanlış ama hepsinde izin var Hocam!
…
Gençleri ne de çok severdin!
Gençler seni ne de çok severlerdi!
Bugün en şatafatlı programlarını erdeme tercih edenler, senin gençler için devlet protokolünü hiçe saymanı görselerdi utanmazlar mıydı!
Başbakan, programının bir-iki dakikasını senin vefatına ayırırken bu duyguyu unutmuş muydu acep…
…
Bir şubat soğuğunda ayrıldın aramızdan…
Öğrencin Metin yüksel dört gün önce şehit olmuştu, Salı günü getirileceğin Fatih camisi avlusunda.
Yarın seni doğru anlayıp da zihniyetine tahammül edemeyenlerin post-modern darbesinin yıl dönümü olacak, ne de manidar değil mi!
Sen Rabbine yolculuk ederken Libya’da sana seviyesizce davranan Kaddafi, tepetaklak devrilecek!
İslam birliğini savundun, başaramadın gibi göründü ama Türkiye’de bu işi senin ruhunla ve rüzgarınla sürdürenler Kuzey Afrika’ya, Ortadoğu’ya ilham kaynağı oldular.
Tunus’u Mısır’ı sarstılar, Bahreyn Yemen var sırada…
Daha sıra kime gelecek bilinmez ama sen olsaydın en çok da alanlarda kazanılanın masada kaybedilmemesine vurgu yapardın...
…
Gittin aramızdan ama ruhun bizimle olacak!
Çünkü seni özetleyen en anlamlı sıfat “Mücahit”ti…
Cihad’a inandın, “nefesin sonuna kadar verilmesi gereken bir mücadele biçimidir cihad” dedin…
Şahidiz ki Ey Rabbim;
Son nefesine kadar cihatla uğraşmıştır Büyük İnsan…
…
Son on yılımız küçük kavgalarla geçti…
Sen ayrılınca umarız ki ruhun büyük devrimlere kapı aralar…
Mustafa kardeşim vefatını duyurunca arındım, iki rekat namaz kılıp ruhuna Fatiha okudum…
Eşim “ağlıyor musun?” diye sorunca “O, arkasında ağlanılacak değil gurur duyulacak bir liderdi!” dedim…
Ağlamayacağım arkandan, ruhumun gözyaşlarını, mücadeleni yaşatmaya dökeceğim…
Sen seni de aşan bir davanın motoru oldun.
Motor fabrikanla, arabanla dalga geçtiler.
Motor yaptırmadılar sana ama sen ümmete motor oldun…
Hep derdin ya “hayra motor, şerre fren!”…
…
Ey güzel insan,
Beni vefat haberinden sonra en çok ne heyecanlandırdı bir bilsen!
İslam Birliği!
Libya’dan güzel haberler beklerken, tüm dünya Müslümanları coşmuşken, senin hep hayalini kurduğun ve ütopik olmakla suçlandığın ümmet birliği anlayışı yeniden canlanmasına heyecanlandım..
Kuzey Afrika-Ortadağu hattında kırk senaryo kurulurken “En büyük Hesap Sahibi” vefatını berekete dönüştürür mü?
Neden olmasın!
Erdoğan’la Kurtulmuş, Gül’le Şener, Arınç’la Kamalak yeniden ele ele tutuşsalar…
Misak-ı Milli sınırlarını aşan bir sinerjiyle Mısır’da İhvan’la, Tunus’ta Nahda’yla el sıkışsalar…
Libya’daki Türkleri kurtarmak kadar direnişe de selam dursalar…
Ortadoğu’da sünniyle de şiiyle de kucaklaşsalar…
Pansilvanya’ya, Ortaasya’ya uğrasalar…
Karadavi’yle, Haniye’yle, Kebiri’yle hasbihal etseler…
Molla Bahri’nin dizinin dibinde dua etseler…
Ne güzel olur değil mi!
İşte Hoca tam da böyle bir çılgındı…
Ama daraltılmış kısır bir siyasetten ütopik görünen aşkına ulaşamadı…
O büyük insanın hatırına;
Cenazede buluşalım!
Her coğrafyadan gelelim, her partide analım, her dergahta dua edelim, her kurum ve kuruluşta yeniden muhasebe edelim…
Ortaasya’dan Ortadoğu’ya, Afrika’dan Avrupa’ya yeniden birliğe uzanalım...
