3 milyonluk nüfusunun neredeyse yarısının ülke dışına kaçtığı ve bunlardan 50-60 bininin ülkemizde çalışmaya çabaladığı söylenen Ermenistan'ın; 1915'te yaşananlarla birinci dereceden ilgilendiğini hiç sanmıyorum. Fakat Ermeni diasporasının iflah olmaz hırs ve inadı yüzünden; Ermenistan siyasetçileri de bu politikayı sürdürmek zorunda kalıyorlar. Bu arada; Ermenistan'daki "fanatiklerin" payını da ihmal etmemek gerek.
Neredeyse 30 yıldır (belki de daha fazla); her yıldönümü yani 24 Nisan yaklaştıkça bir sinir harbi başlıyor. Önce Temsilciler Meclisi Dış İlişkiler Komitesi; sonra Temsilciler Meclisi; sonra Senato ve nihayet Başkan'ın konuşmasında ne diyeceği uykularımızı kaçırıp duruyor.
Bıktım artık...
x x x
Ermeni diasporasının bu "huyundan" vazgeçmesi mümkün görünmüyor.
Hem yazılarımda hem de sağda-soldaki konuşmalarımda; bunu hep vurgularım. Zira yaşlı Ermeniler; Ermeni "ruhunun" ve "geleneklerinin" kaybolmasından fena halde korkuyorlar. Ve sanıyorum bu korkuları da boşuna bir korku değil. Diasporadaki Ermeni gençleri; kendilerini Ermeni olmaktan çok hangi ülkede doğup büyüdülerse o ülkenin vatandaşı olarak görüyor ve o ülkenin gençlerinin duygu ve düşüncelerini paylaşıyorlar. Bunun görüntüsü olarak da; elbette onlar gibi giyinip, kuşanıyor; onların zevklerini paylaşıyorlar.
Bugün; dünya üzerinde Türkiye diasporası oluşturabilecek sayıda insanımız var. ABD'deki sayıları da on binlerle ifade edilmeye başlandı. Üstelik bunların büyük bir bölümü çok iyi eğitimli ve yüksek gelir düzeyindeler. Fakat bir diaspora oluşturamıyorlar. Galiba ABD'deki diplomatik misyonlarımızın yani büyükelçiliğimizin ve çok sayıdaki konsolosluklarımızın biraz daha gayretli olmaları gerekiyor. Benzer bir durum galiba Kanada için de geçerli.
Avrupa ülkelerinde ve özellikle Almanya'da yaşayan milyonlarca vatandaşımızın; özellikle çifte uyrukluğa geçtikten sonra özelliklerini yitirerek; vatandaşlığını aldıkları ülke insanlarına ya da yaşadıkları ülkelerin yaşam koşullarına uyacaklarını belli bir endişe ile beklemiştim. Galiba Ermeni diasporasındaki duygusal yaklaşım bende de var. (Biraz ayıp oluyor ama...)
Bu endişemin gerçekleşmediğini memnuniyetle gördüm. Zira; bizim yurtdışındaki insanlarımızla bağlantımız çok güçlü. Çoğunun aile ve hemşehrilik ilişkileri devam ediyor. Eskisi kadar olmasa da; tatillerini ülkelerinde geçiriyorlar. Hatta yaşadıkları ülkelerde hemen birer "getto" oluşturuyor ve oralarda mutlu oluyorlar. Ermeni diasporasında bunlar yok. Avrupa'da bazı Ermeni bakkallardan alışveriş ettim ama onların müşterilerinin çoğu Ermeni değildi. Aynı biçimde; özellikle Fransa'da birkaç Ermeni lokantasına gittim. Oraların müşterilerinin çoğu da Fransız'dı ve o enfes Ermeni yemeklerinin tadını almışlardı.
x x x
Gene ABD Temsilciler Meclisi'nin Dış İlişkiler Komitesi'nde kabul edilen "soykırımı tasarısına" dönersek; biz galiba bu işi biraz fazla abartıyoruz. Komiteden geçti de ne oldu?
Yarın Temsilciler Meclisi Genel Kurulu'ndan geçse ne olur geçmese ne olur?
Daha sonra Senato'ya gelse ne olur gelmese ne olur? Senatodan geçse ne olur reddedilse ne olur?
ABD Başkanı; bir "Ermeni soykırımından" söz etse ne olur etmese ne olur?
Bu konularda çok endişeli olanlar; yarın öbür gün bir tazminat talebi olabileceğini; daha sonra da toprak talepleri olabileceğini düşünüyor ve bu endişelerini dile getiriyorlar. Olacak iş mi bu? Kimin aklına gelir böyle şeyler?..
ABD'lilerin New York'un Manhattan adasını; Kızılderililer'den birkaç torba incik-boncuk karşılığında satın aldıkları ortaya çıktığı için; o Kızılderili kabilesinin günümüzdeki uzantıları; zaman zaman Manhattan'ı geri isterler. Bu adamcağızlar; sadece mizah yazarlarına ve karikatüristlere konu olurlar. Yarın-öbür gün; Amerikan Ermenileri bizden tazminat veya toprak talep ettikleri zaman da bizim mizah yazarlarına ve karikatüristlerimize gün doğar...
x x x
ABD'de; birçok federe devlet (biz bunlara nedense eyalet diyoruz) Ermeni soykırımını meclislerden geçirerek kabul etti. Ama oralarda yaşayan Türkler'in yaşamlarında hiçbir değişiklik olmadı. (Bu arada; adamlar devlet başkanlarının konut ve çalışma mekânına "beyaz ev" (white house) demişler. Biz bunu Türkçemize "beyaz saray" diye çevirmişiz. Sanki İngilizce'de "saray" sözcüğü yok...)
Bir sürü Avrupa ülkesi "Ermeni soykırımı" tasarılarını kabul etti.
Değişen bir şey oldu mu? Hele İsviçre denilen ülke; böyle bir soykırımı olduğunu reddedenler için yasa çıkardı. Çıkardı da ne oldu? Kaç kişiyi mahkûm edebildiler? Bu arada Lozan'da yapılan protesto da (bence) güzel bir tepkiydi.
Böyle tasarıların değişik ülkelerde kabulü; Ermeni diasporasının duygusal bir tatmininden öte bir şey getirmez. Endişelenenlerin endişeleri boşuna...
Bu arada; en çok sıkıntıyı bizim Türkiye Ermenileri çekmemeli. Onlar; bizim has kardeşimiz ve TC'nin; birinci sınıf onurlu vatandaşlarıdır. Kesinlikle hata yapılmaması gerekir...
Bugün
