1938 yılında bir grup Harvard araştırmacısı şu soruyu cevaplamak için bir çalışma başlattı: İnsanları ne mutlu eder?
Başlangıçta, 724 kişi araştırmacıların inceleme alanına girdi: bunlar, Boston'daki yoksul ailelerin çocukları ve kurumun öğrencileriydi. Sonra eşleri, sonra çocukları, sonra da torunları eklendi. Harvard araştırmacıları sonunda orijinal gruptan 1.300 çocuğu çalışmalarına dahil ettiler.
Düzenli aralıklarla, katılımcılar hakkında finansal durumları ve kariyer gelişimleri ile başlayıp sağlıkları ile biten bilgiler topladılar. Bu bilgiler evlenip boşanan, başarı ve başarısızlık yaşayan, anne baba olan veya yetim kalan, servet edinen veya geçim sıkıntısı çeken insanları içeriyordu.
Tarihteki en uzun soluklu çalışmada, sonuç şuydu: İnsan mutluluğunun "anahtarı" kişilerarası iyi ilişkilerdir. Ancak iyi ilişkiler nasıl geliştirilir?
Harvard çalışmasının mevcut liderleri bu soruyu bir varsayımdan yola çıkarak cevaplamaya çalışıyorlar.
Robert Waldinger ve Mark Schultz'un The Atlantic dergisinde belirttiği gibi, kişisel ilişkilerimiz her zaman birinci önceliğimiz değildir.
Örneğin, Amerika Birleşik Devletleri'nde ortalama bir Amerikalı, 2018'de günde toplam 11 saatini tek başına aktivitelerde geçirdi. 29 yıl boyunca, bir arkadaşla geçirilen 58 gün, televizyonda veya internette geçirilen 4.851 günün tartışmasız çok küçük bir kısmı.
İlişkilerin psikolojimizi nasıl etkilediğini anlamak için bilimin yardımının veya bazı bulguların analizinin gerekli olmadığını belirtiyorlar. Güzel bir sohbetin ardından gelen yakınlaşma hissini ya da bir kavgadan sonra hissettiği gerilimi hatırlaması yeterlidir.
Bu açıdan, sağlıklı ve tatmin edici ilişkiler bir tür esenlik veya sosyal zindelik sunar. Ve tıpkı iyi bilinen "biçim" olan fiziksel refahta olduğu gibi, sosyal refah durumunda da, onu iyi seviyelerde tutmak için egzersiz gereklidir.
Ama bu ne tür bir egzersiz olabilir? Uzmanlar, araştırmaya katılanlardan doldurmaları istenen anketlerin cevap verdiğini söylüyor. Orada, örneklemdeki 1.300 kişiden kendilerini ve sevdikleri insanları düşünmeleri isteniyor. Görünüşe göre bazıları için bu yansıma faydalı oluyor.
İki araştırmacı, ankete katılan bazı katılımcıların temkinli göründüğünü, diğerlerinin canlı şüphelerini sürdürdüğünü belirterek, anketin tüm sayfalarını boş bırakan biri ise anket yaprağının kenar boşluğuna "ama bunlar hangi sorular!" diye not düştüğünü söyledi.
Hayatın akışı ve zorlukları üzerine düşünmek basit bir mesele değildir. Bununla birlikte, sağlık üzerinde olumsuz etkileri olan bir durum olan yalnızlığın salgın boyutlara ulaşma eğiliminde olduğu düşünüldüğünde, sosyal zindeliğin önemi çok büyüktür. Her üç kişiden biri kendini yalnız hissediyor
Dünyanın dört bir yanından 55.000 kişinin katıldığı yakın tarihli bir çevrimiçi ankette ise, her yaştan her üç kişiden biri kendini yalnız hissettiğini söyledi. Aralarında bu duyguyu en yoğun yaşayan yaş grubu 16-24 yaş grubu olurken, %40'ı sadece "sık sık" ve "çok sık" hissettiğini bildirdi.
2020'de yapılan bir anket ayrıca Japonya'daki yetişkinlerin % 32'sinin yıl boyunca yalnızlık yaşamayı beklediğini gösterirken, 2019'da ABD'de yapılan bir ankette dört kişiden üçü hafif ila yüksek düzeyde yalnızlık yaşadıklarını söyledi. Yalnızlık bakanlığı kuruldu
İngiltere'de de benzer bulgulara rastlanınca, ülke hükümeti bir Yalnızlık Bakanlığı kurmaya karar verdi. Ancak uzmanlar için salgınla mücadele etmek kolay bir iş değil çünkü yalnızlık öznel bir deneyim: İnsanlar aileleri veya arkadaşları olmasına rağmen kendilerini yalnız hissediyor, diğerleri ise çok az temas kuruyor ancak olumsuz duygular yaşamıyor.
Bu, bir kişinin hayatının nesnel koşullarının, birinin neden yalnız hissettiğini açıklamak için yeterli olmadığı anlamına gelir. Nihayetinde, öyle görünüyor ki duygu, kişinin sürdürdüğü sosyal temas türleri ile gerçekte sahip olmayı diledikleri arasındaki fark tarafından belirlenir.
Waldinger ve Schultz'un "İyi Yaşam: Dünyanın En Uzun Bilimsel Mutluluk Araştırmasından Dersler" adlı yeni kitaplarında belirttiği gibi, bu durum kişilerarası ilişkilerin kalitesinin önemini vurgulamaktadır. Onları ihmal etmenin bizim için bir tehlike olduğunu belirtiyor.
