Bronnie Ware, birkaç yıl palyatif bakım hemşiresi olarak çalıştı ve hayatlarının son birkaç haftasında kritik hastalara baktı. Hastaların ölmekte olan düşüncelerini kaydetti ve bunları "İlham ve Çay" (Inspiration and Chai) blogunda paylaştı.
Paylaşım hızla popüler oldu, kadının çok sayıda abonesi oldu. Bloga olan ilgiyi fark eden Bronnie, çalışma gözlemlerini yerleştirdiği bir kitap bile yazdı.
İnsanların en çok pişman olduğu 5 şey
“Keşke başkalarının benden beklediği hayatı değil,
kendime sadık bir hayat yaşama cesaretim olsaydı”
Bronnie Ware, hastalarında en çok kişinin kendi istediği gibi yaşanmamış bir hayatla ilgili pişmanlık duyduğunu söyledi: “İnsanlar günlerinin sayılı olduğunu anlayınca, hayallerinin ne kadar gerçekleşip-gerçekleşmediğini net bir şekilde görüyorlar. Çoğu erkek ve kadın, özlediklerinin yarısını bile denememiş olduğunu fark ediyor.”
"Çok çalıştığım için pişmanım,
keşke bu kadar çalışmasaydım"
Hemşire, hayatlarında çok fazla çalışmanın pişmanlıklarının daha çok baktığı erkeklerden geldiğini açıkladı: “Çocuklarla ne kadar az zaman geçirdiklerinden, çocukluklarını özlediklerinden bahsettiler. İkinci yarı yeterince dikkat etmedikleri için de pişman oldular.
Kadınlar da aynı şekilde pişman oldular, ancak ailenin geçimini sağlayan kişi olma olasılıkları daha düşüktü, bu nedenle işte çok daha az zaman harcadılar. Ama ölmeden önce bile, kariyer basamaklarını çıkmak için çok fazla enerji ve saat harcadıklarından yakınıyorlardı.”
"Keşke duygularımı ifade
edecek cesaretim olsaydı"
Bronnie Ware hastaları da bu sorundan bahsetti: “Birçoğu, başkalarıyla iyi ilişkiler sürdürmek için yaşamları boyunca duygularını bastırdı. Sonuç olarak, gerçek duygularını sakladılar, kendilerine veya diğer insanlara karşı dürüst olmadılar.
Vasat bir varoluşla yetinmek zorundaydılar, hayatları boyunca olabilecekleri kişi olamamışlardı. Bazıları sonunda acı ve kızgınlıkla ilişkili hastalıklar geliştirdi. Hayatları boyunca içlerinde taşıdıkları bu duygulardı.”
“Keşke arkadaşlarımla
iletişim halinde olsaydım”
Büyüyüp kendi ailemizi edinince çoğu zaman arkadaşlarımızı unutuyoruz. Artık onlara vakit ayıramıyoruz. Toplantılar her yıl giderek daha nadir hale geliyor, sürekli bir gün, bir hafta, bir ay erteleniyor.
Çoğu zaman, eski en iyi ve çok yakın arkadaşlar iletişimlerini tamamen kaybediyorlar. İletişim kurmayı bırakıyorlar.
Günlük yaşamda arkadaşlığın, içten samimi sohbetlerin, içten kahkahaların değerini fark etmek zordur. Bronnie Ware hastaları hayatlarının son günlerinde şunu da fark ettiler: “Çoğu zaman, dostluğun tüm faydalarını ve değerini ölene kadar tam anlamıyla kavrayamadılar. Birçoğu kendi hayatlarına o kadar kapılmıştı ki, yıllar içinde arkadaşlarını ve yakın arkadaşlarını tamamen gözden kaybettiler. İletişim kesildi.
Bir hasta ise bayan Bronnie Ware'ye şöyle itirafta bulunmuştu: “Arkadaşıma hak ettiği kadar zaman ayıramadığım için çok pişmanlık duydum.
“Keşke kendime daha mutlu
olmamam izin verseydim"
Mutluluk bariyerleri birçok insan tarafından belirlenir. Bunu sonraya erteliyorlar ve hatta kendilerini bu inanılmaz dolu duruma layık görmüyorlar. Bronnie'nin hastaları da öyle: “Bu çok yaygın bir olay. Birçoğu hayatları boyunca mutluluk durumunu kendimiz için seçtiğimizi anlayamadı. Eski alışkanlıklara ve eski kalıplara tutunmaya devam ettiler. Bu insanlar değişimden çok korkuyorlardı ve rol yapmaya, kendilerini ve başkalarını her şeyden mutlu olduklarına ikna etmeye hazırdılar. Ve aynı zamanda kendileri de ‘kabuğundan' çıkmak, yürekten gülmek ve utanmadan aptalca şeyler yapmak istediler.
